Έφτασε κι η σειρά μου
να πω... Με είχαν πρήξει...
Ήρθα σ' ευθεία ρήξη
με τα ίδια τ' άντερά μου.
" Τι είμαστε επιτέλους ;
Μέλη μιας κοινωνίας
υψίστης ειρωνίας
μ' ευθύνη κάθε μέλους...
Φτάνουμε τελευταίοι
και καταϊδρωμένοι.
Τίποτα δεν μας μένει
τίποτα δεν μας φταίει !
Είμαστε πάντα κάτω,
μέσα σ' ένα βαρέλι...
Τα ρούχα μας κουρέλι
το σώμα μας για πάτο.
Αρνούμαι οριζοντίως !
Θα φύγω από κοντά σας
σας λέω εν μιας ανάσας :
Αμίγκος μου αντίος ! "
Κώστας Σφενδουράκης
να πω... Με είχαν πρήξει...
Ήρθα σ' ευθεία ρήξη
με τα ίδια τ' άντερά μου.
" Τι είμαστε επιτέλους ;
Μέλη μιας κοινωνίας
υψίστης ειρωνίας
μ' ευθύνη κάθε μέλους...
Φτάνουμε τελευταίοι
και καταϊδρωμένοι.
Τίποτα δεν μας μένει
τίποτα δεν μας φταίει !
Είμαστε πάντα κάτω,
μέσα σ' ένα βαρέλι...
Τα ρούχα μας κουρέλι
το σώμα μας για πάτο.
Αρνούμαι οριζοντίως !
Θα φύγω από κοντά σας
σας λέω εν μιας ανάσας :
Αμίγκος μου αντίος ! "
Κώστας Σφενδουράκης