«Θέλουν να σας κάνουν καλά. Αλλοίμονο, εκεί φτάνει ο παραλογισμός των λογικών. Καλά, δηλαδή να γυρίσετε πίσω, έξω στην τέφρινη πραγματικότητα, να ξαναδήτε πίσω με την κρίσι του ακέραιου μυαλού την πιο αβάσταχτη, την πιο αρμολογημένη αλλόφρονη λογική της ζωής που σκοτώνει την ανθρώπινη καρδιά. [...] Μα τι θα βάλετε στη θέση του οράματος εσείς οι λογικοί; [...] Καλοπροαίρετοι γιατροί μου, αν επιμένετε να με γιατρέψετε από κάτι, γιατρέψτε με από την λογική».

Ρώμος Φιλύρας από το δρομοκαΐτειο

Εγώ, Αυτός κι η Μύγα

Μονάχος στο δωμάτιο, χαμένος μες στις σκέψεις...
Τον εαυτό μου, ο εαυτός μου πρήζει:
" Ποιο θάνατο θ' αφουγκραστείς και πώς θα ζωντανέψεις!
Άλλος για σένα πάντα αποφασίζει..."

Εκτός από τον εαυτό, μια μύγα μ' ενοχλούσε
και βούιζε στ' αυτιά μου όλο γκρίνια:
" Ανάξια με θεωρείς - αδίκως - εσύ που 'σαι
Χωμένος στης σκατοζωής την φτήνια.

Και τώρα έχεις μοναχά εμένα για παρέα,
για ζεστασιά, μια βρώμικη βελέντζα.
Ποια, απ' όλα αυτά, που έχασες - να βρεις - ήταν μοιραία...
Μια απάντηση ζητάς απ' την πασιέντζα."

Τον εαυτό μου ξέχασα, ακούγοντας τη μύγα,
της τράπουλας της δείχνω όλη τη γκάμα.
Τις λέω πως, το θάνατο τον ονομάζω ρήγα
και τη ζωή θα εκπροσωπεί η ντάμα.

Χωρίς να δει, τα δυο χαρτιά, ανάποδα, ξαπλώνω.
Δικαίωμα, η απόφαση, της μύγας.
Πάνω στο τραπουλόχαρτο, που στάθηκε, τη λιώνω.
Δικαίως! Το γυρνώ, να 'τος ο ρήγας!

Ωραίο παιχνίδι, εαυτέ...Θα παίξω και μαζί σου.
Στο χέρι σου, αν θα ξέρεις, που 'ναι η ντάμα.
Δεν πρόσεχε την τράπουλα η μύγα - αυτό θυμήσου...,
αν θες να πορευόμαστε αντάμα.


Κώστας Σφενδουράκης


Capo Di Faro


Η ύστερη αρχαιότητα μου,
τα μπάνια στο κανάλι μίας δυτικής μεγαλούπολης , χωρίς αναστολές.
Ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της απέχθειας στους νόμους της φαντασμαγορικής εξαθλίωσης που οπωσδήποτε για τους τσαρλατάνους των γκαλερί-χαμετυπίων είναι τεκμήριο σπουδής στο διάτρητο στομάχι μίας τέχνης.

Μ' άρεσαν τα συμπλέγματα των κάκτων στο κατα πλάτος παριζιάνικο και κατα βάθος ελληνικό δωμάτιο μου.Η αφαιρετική διακόσμηση ,τα προϊόντα του ανικανοποίητου εαυτού .Μπορούν ν'  ακουστούν οι ποικιλίες των αφροαμερικανικών χορωδιών στην αψίδα μίας εκκλησιαστικής παράστασης.
Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου σε χoρωδία , αλλά υπήρξα σίγουρα ένας αστάθμητος παράγων ,που μηχανορραφούσε την ανταρσία ενός σόλο.
Μικρές κουκίδες σχολιαρόπαιδων , φιντάνια γενναίων ανθυπασπιστών , μέτωπα φαλακρών βουνοκορφών και διδάσκαλοι των ανδραγαθημάτων μίας παλιάς σχολής ποδιών που χάθηκαν στο χιόνι.


Λάτρεις της εκκεντρικότητας και των παραδοξοτήτων  εσείς , σ' αυτήν την αυτοκρατορία των ελεύθερων κομψοτήτων και της χιλιοπλόκαμης καλαισθησίας  απο προσωπική βούληση και όχι λόγω υπηρεσίας και πίστης σ'ένα στερεότυπο , σε μία κοινωνία φασαρίας για το τίποτα ,
δεν έχετε στασίδι βρεί για να μας επιπλήξετε ,  για την χωρίς παράδοξες τούμπες θυμοβορά μας.


Ντόρα Βλάσση

Εν αναμονή

Τους περιμένουμε για να μας οδηγήσουν.
Τυφλοί εμείς, αυτοί το παίζουνε προφήτες...
Ήμουνα πάντοτε χαμένος, αυτό ήσουν,
μια ήμασταν κύριοι στη ζωή και μια κοπρίτες.

Τους περιμένουμε ! Για μας η σωτηρία
είναι σαν δίδαγμα ηθικό σε παραμύθι,
που 'χει για ήρωα τον άγνωστο παρία,
τον που δεν έχει ούτε κουκί ούτε ρεβίθι.

Τους περιμένουμε να αλλάξουνε τα πάντα,
τις κλειδαριές απ' τα καινούρια μας ταμεία,
να αλλάξουν κι απ' τη μηχανή κάναν ιμάντα,
να λειτουργεί χωρίς καμιά αδυναμία.

Τους περιμένουμε κι εγώ κι εσύ συγχρόνως,
ας διαφέρουμε στον τρόπο, στην κουλτούρα.
Μα νάτοι έρχονται ! Δεν μένει άλλος χρόνος,
πρέπει να φύγουμε, τελείωνε, κατούρα !


Κώστας Σφενδουράκης

Spirit level



Μάθημα γεωμετρίας
Στους καιρούς της αλητείας

Λειμώνες γαλανά χορτάρια
Σκουλήκια σε χειμέρια νάρκη

Τρία τα σημεία να ορίζουν
Τρίποδο τραπέζι να ισορροπεί
Επίπεδο

Μα ο βούρκος,
Πλαστικός και στρεβλωμένος
Μη ευκλείδειο σκηνικό
Να βουλιάζουνε τ’ αλφάδια,
Τη δεκάτη εβδόμη ώρα
Ξεσηκώνει τα σκουλήκια
Σ’ αναζήτηση τροφής. 





Γιώργος Πρίμπας

Διττό

Έχω αληθινό σεβασμό στο άλλο αληθινό μας πρόσωπο ,
το αγαπημένο,
του υπονομευτή και διεφθαρμένου , του ανθρωπίσκου.
Αυτή η αυθεντικότητα είναι η πεντάμορφη πεμπτουσία της ύπαρξης.
Η άλλη πλευρά της ημέρας.
Ο κύκλος αυτός ,είναι μία πόρτα που μπορεί αναμφισβήτητα να σε βγάλει πίσω στον κήπο και στην αθανασία.


Φυλαχτήκαμε σαν φίδι στον κόρφο της οικογένειας , στο κόρφο της κοινωνίας.
Κοιμηθήκαμε απόκοσμα δροσεροί , αλλιώτικοι και μακρινοί της αγάπης και της αλληλεγγύης , πολέμιοι τις ακηλίδωτης ψυχής , ανειρήνευτοι , σε κρεβάτια που μας ζέσταναν σαν επιτομές τις αθωότητας .Και είμασταν πράγματι αγνότατοι.Εμείς οι αληθινοί.Σ' αυτή την διάσταση φίλοι δεν πιανόμαστε.Και στην άλλη πέφτουμε στην φωτιά για τους αμέτρητους αδερφούς μας και για τις συνθήκες της σωτηρίας μίας ψυχής αγγελοκρουσμένης και δικαιωματικά υπέροχης.Αλλά αυτό το άλλο αληθινό μας πρόσωπο , είναι το αποπαίδι της πιο αγνής αγάπης που εγκολπώθηκε ύστερα απο πόνο.

Πεντάμορφε ανθρωπίσκε! Έτσι σε παραδέχομαι.Εδώ το αγλάισμα της δικαιοσύνης σαν σινιάλο , μου παραγγέλνει να πέσω στην φωτιά για το δικαίωμα σου στην σκοτεινή κληρονομιά του τρωκτικού που υπήρξε ο τεκμηριωμένος σου γεννήτορας.Λοιπόν δικαιούσαι να αδειάσεις τις χολές σου , αυτά τα βαθυπράσινα βοτάνια που μπορούν να ξεπατώσουν το πιο ψηλό βουνό και την πιο ανελέητη θαλάσσια βουλιμία.

Η αγάπη μου μπορεί να δεί τις αληθινές της διαστάσεις , ξέροντας σε για φρικαλέο τερατοπαίδι , θρεμμένο με τα χαλασμένα γάλατα ενός δαιμόνιου ζώου.Η αγάπη μου για 'σενα μπορεί να σύρει μέσα απ' την αθωότητα του αποτρόπαιου εαυτού σου ,εκείνον τον ήλιο που κοιμάται και να σημάνει την βάρδια του αγγέλου.




Ντόρα Βλάσση

Της αβύσσου

Τα ένστικτα μας πήρανε φαλάγγι
στου Καίσαρα -σαν ζώα- την αρένα.
Απ' έξω θησαυρίζουνε οι πάγκοι.
Τους "παίρνει" και το mega κι ο antena.

Κινούν κάτι ανθρωπάκια κάτω, οι σπάγγοι
και ήχος διάχυτος από λατέρνα.
Αρκούδες στο χορό, ουρακοτάγκοι,
μα γύρω, στο ντεκόρ, όλα μοντέρνα!

Μια ιστορία λαμπρή σε μαυσωλείο.
Και μέσα οι "άδολοι" -χα!- κι οι "γενναίοι" ,
θαυμάζουν της ζωής το μεγαλείο...

Και μόνο κάτι ξέμπαρκα τσογλάνια,
τον άνεμο καβάλησαν που πνέει
μακριά απ' της αβύσσου τα καζάνια.





Σφενδουράκης Κώστας

Ανάμεσα στο σώμα


Ανάμεσα στο σώμα μου
και μένα
Υπάρχει ένας τοίχος.
Ένα βουνό,
ένας τοίχος,
ένας στίχος.
Υπάρχει.
Ανάμεσα στο σώμα μου
και μένα.
Ανάμεσα στο σώμα μου
και μένα
Υπάρχει μια Αγάπη,
μια πέτρα
ένας λίθος
μια λήθη
Υπάρχει,
Ανάμεσα στην Αγάπη
και το σώμα.
Ανάμεσα στην Αγάπη
και σε μένα
Υπάρχει μια λύπη,
ένα μελάνι
ένα χαρτί
που λείπει
Υπάρχει.
Ανάμεσα στην αγάπη
και τη λύπη,
ένας λειψός Θάνατος
κομμένος στα δυο.


Αθανασία Δανελάτου

Πενήντα αλλά όχι επί τοις εκατό


Να ακούει μοναχά
Της πετονιάς
Το σποραδικό πλατάγισμα
Και τους παφλασμούς
να τρεμοπαίζουνε τις ανακλάσεις

Αλλά δεν ήταν δυο τα βήματα

Όσα τα γιότ και οι σημαίες
Στ’ αμπάρια θα ‘χουν κι άλλες
Όπου Dow Jones
Πατρίδες φορολογικοί παράδεισοι
Για τα σύνορα πεθαίνουν
Αυτοί που δακρύζουν

Υποστυλώματα παραδίπλα
Να μη σκύβουν τα κεφάλια
Από το 1920 σαπισμένα

Το πιότερο έφυγε
Ε και;

Νύχτωσε...


 
Γιώργος Πρίμπας (11-06-2012)




Αγία βία

                στο Μιχάλη Μαραγκάκη και στη Μαρία


Προσκύνησε με ευλάβεια τη βία
τη  βία που εξάγνισε η ψήφος,
θαυματουργή είναι τώρα, μιαν αγία
θα έχεις με δαιμόνιο το ύφος.

Και μη σε νοιάζει αν σε πουν φασίστα
θα έρθει - να το ξέρουν - η σειρά τους
τα ονόματα τους γράφονται στη λίστα
απ' τους θεματοφύλακες του κράτους.

Προσκύνησε και πίστεψε στο θαύμα...
δεν είδες; η ανθρωπότητα δακρύζει!
στους ουρανούς της γκρίζο, η βία τραύμα
που απλώνεται, σε λίγο θα 'ναι γκρίζοι.

Και μη σε νοιάζει ποιος θα είσαι ή τίνος
θεού το θέλημα θα υπηρετήσεις...
ο άνθρωπος, να ξέρεις, είναι κτήνος
το λένε κάθε μέρα στις ειδήσεις.


Κώστας Σφενδουράκης


Ιανός

              στη Στέλλα Αναστασιάδου

Φύσηξαν τα χείλη
στο βαθύ κενό
κι άνοιξε μια πύλη
μες στον ουρανό.

Ρίχνει το φεγγάρι
άσπρη σαϊτιά
παίζει σαν δοξάρι
καίει σαν φωτιά.

Πίσω του το κάστρο
φάνηκε θαρρώ
φόρεσα ένα άστρο
ρούχο καθαρό...

Να 'μαι αφήνω ίχνη
άσαρκος, ισχνός
την αρχή μου δείχνει
τώρα ο Ιανός...


Κώστας Σφενδουράκης 

Πάνελ

                     στη Νίκη και στη Μαργαρίτα


Γραβατωμένοι σε ένα άθλιο πάνελ
συντονιστής μ' απλωμένο το χέρι
τον ενισχύουν κοράκια του τσάνελ
ξέροντας πως πολλαπλά θα τους φέρει.

Ειν' οι καρέκλες πιασμένες μα άδειες
μόνο τα πρόσωπα, πλαστά και ίδια
έρχονται μέρες - υπόσχονται - άγιες...
έξω απ' το στούντιο τ' αποκαΐδια.

Έξω απ' το στούντιο ουρλιάζει η πείνα
ακόμα μια, ίσως, αυτοκτονία
μα αυτοί στο διάλειμμα εκεί στη καντίνα
παίζουν στα ζάρια τους μια κοινωνία.

Μέσα θα μείνουνε, μέσα για πάντα !
μοιάζουν με σκίτσο χωρίς τη λεζάντα...


Κώστας Σφενδουράκης


Βαλάντης Βορδός - "Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις"




Διαβάστε ή κατεβάστε εδώ το ένατο βιβλίο της σειράς "εν-καινώ" με τίτλο: "Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις" του Βαλάντη Βορδού.



------------------------------------------------


Πρόλογος.

Ακόμη κι αν «η μισή Ρίτα δεν έπεφτε στο μπαρ», ακόμη κι αν εγώ δεν χρειαζόταν να παραβιάσω μια σειρά «ψυχαναλυτικών» κανόνων, γράφοντας για την ποίηση του Βαλάντη Βορδού, είναι βέβαιο, πως εκείνος θα άνοιγε την πόρτα του συνεργείου του. Η ποίηση του Βαλάντη Βορδού είναι συνεργείο. Είναι και γκρεμός. Είναι και ένα ενεργειακό κλαμπ στο dοwn tοwn. Σε παίρνει από το χέρι και σε ξεναγεί ανάμεσα σε κακόφημα στέκια, κοιμητήρια, φούρνους, καταγώγια, σε απεγνωσμένο δωμάτιο που το πιστεύεις! Πάνω του περνάει ένας αλλόκοτος σχηματισμός μαύρων ερωδιών. Στέκεσαι, απροσδόκητα έκθαμβος, μπροστά σε κάτι του στερεώματος που ως τώρα δεν σου είχε αποκαλυφθεί. Μέσα σ’ αυτό το συνεργείο, γεννιέται μάλλον ένα καινούριο πλάσμα (αίματος), για να ριχτεί στα ριζά του γκρεμού ένα εξίσου ολοκαίνουριο ποιητικό σώμα. Σε κατακλύζει σφοδρό, σε πάει ένα βήμα πιο μέσα, πολλά βήματα πιο μέσα. Σε προχωράει στη ζωή, με τη λύπη και ταυτόχρονα τη χαρά, του χαραγμένου. Η τύχη είναι, πως, σχεδόν, ανταμώνεις με την αιωνιότητα…Πλησιάζεις, τόσο κοντά, σ’ αυτή την αλκοολούχο γαία που αναρριγείς από το δέος. Ο ποιητής, συρραφέας ερήμου, σε βυθίζει στο πηγάδι της Περσεφόνης για να σου δωρίσει απλόχερα το πέταγμα, την ακριβώς επόμενη στιγμή, ενισχύοντας τη δυναμική του φτερουγίσματος, με στίχους άλλης διάστασης. Θέλω να πω, διαβάζοντας, περνάς αναπόφευκτα σε μια άλλη διάσταση.

Αναγνώστης εν παραφορά στη διάσταση της ξαστεριάς.

Δίχως κανένα ωραιολογικό στοιχείο, αλλά εμμένοντας στον ακόσμητο προφορικό λόγο, η γνωριμία σου με τους ήρωες, τα κινηματογραφικά πλάνα στο μπαρ, τα συνθετικά σκηνικά από το φούρνο στο κοιμητήριο, από το μπαρ στο δωμάτιο, θα μπορούσαν να είναι το ζενερίκ για μια εισαγωγή στην ποιητική του άτεγκτου «ασκητισμού».

Μυείσαι, στίχο το στίχο, στην αρχαία πάλη που ιχνογραφείται άμεσα, στέρεα, καθαρά, ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο, στο δυνατό και στο αδύνατο, στην ύλη και στο άυλο. Βιογραφώντας τις συγκρούσεις, τις εμμονές, τις επαναστάσεις, τις ταραχές, τις ευχές, τη φυγή, η ποίηση του Βαλάντη Βορδού αντιδρά πότε ήπια και πότε επιθετικά, στο τέλος γενναία, διεκδικώντας το σθεναρό και τρυφερό της σώμα.

Σώμα, με παλμό, ρυθμό, εσωτερικότητα. Κινείται όπως το τρένο σ’ ένα ασίγαστο δρομολόγιο από τη ζωή στο θάνατο και πίσω… στην πλωραία ζωή. Η εναλλαγή από το σκοτεινό στο φωτεινό, από τη σιωπή στο θόρυβο, δείχνει τον κόσμο τραυματισμένο και εν μέρει αντίρροπο, που χρειάζεται περιποιητική περίθαλψη. Αυτό ακριβώς κάνει η ποίηση του Βαλάντη. Περιθάλπει. Θεραπεύει. Ζεσταίνει. Σε μαλακώνει και κυρίως σε κρατά ζωντανό.

Μια μαγική μεταφορά στίχων σε κάτι άλλο, διαφορετικό και ταυτόχρονα όμοιό τους.

Κάτι σαν το Τράβελλινγκ του Ταρκόφσκι στον Αντρέι Ρουμπλιόφ. Η κάμερα ξεκινάει από τον καταδότη κι όταν επιστρέφει στην αρχική θέση, μετά από περιστροφή 36O μοιρών, εκείνος λείπει από το δωμάτιο. Άλλοτε, ναυαγοσώστης αναμνήσεων. Από το ένα ποίημα ως το άλλο υπάρχει εγκλωβισμένος χρόνος όπως εκείνος που έδειχναν οι καθρέφτες του Τσόκλη σε κάποιο ερημωμένο χωριό της Τήνου. Χρόνος του έρωτα, της αγάπης, της απώλειας και του πένθους της, χρόνος ύπαρξης. Η ύπαρξη. Διαμπερή ως τραύματα τα ποιήματα, σώζονται στο αλκοόλ, στη μουσική, στο κάπνισμα, στη φασαρία.

Νιώθεις και την αμηχανία. Ωραία αίσθηση. Σύνορο της παιδικής αθωότητας.

Διαβάζοντας, η επιθυμία είναι ένα ταξίδι σε κάποια ίσως περιθωριακή πόλη του διαστήματος…μια σοφίτα με ανοιχτά παράθυρα… τι άλλο; Ένας εαυτός που ταξιδεύει, ο άλλος που επιστρέφει, κι ένας τρίτος που επιχειρεί να εξηγήσει. Πρόσωπα, όπως στην ιστορία του Πάβιτς, που η Ατέχ, πριγκίπισσα που μπορούσε να ονειρευτεί μόνο στο διάστημα που ανοιγόκλειναν τα βλέφαρά της. Να κοιμηθεί…Ή να κλάψει. Να επιτεθεί όπως η Άτροπος…η πεταλούδα του θανάτου…

Εκείνο που μένει είναι η γεωγραφία της ποίησης. Στον απόηχό της, υπάρχουν φορές που κλαις, που γελάς, καθώς η γραφή υπερβαίνει το όριο της «διακριτικότητας», του κόσμου ολόκληρου.

Τα πιο σημαντικά…αποσιωπητικά. Τα ποιήματα είναι ελευθερίας κι εγκλωβισμού. Προετοιμάζουν μια μοναξιά ή έρχονται απ’ αυτήν, σκέφτομαι, όπως ακούω τους ήχους του συνεργείου. Σόλο, τα γαλλικά κλειδιά σήμερα, και μπορεί αφορμές για ένα άλλο ποίημα. Διαλύεσαι κιόλας, στίχο με στίχο, όπως στα πειράματα του Μέιμπριτζ.

Ανέλαβε το συνεργείο. Ανέλαβε και τον γκρεμό. Χρειάζεται να μπορεί να ανασαίνει ακόμη κι αν είναι πεπεισμένος ότι δεν πρόκειται ποτέ να κόψει το τσιγάρο. Ποιήματα-αποφθέγματα Σούφι, ίσως, λέω, σχεδιάζουν ένα μέλλον, που αρχίζεις να το φαντάζεσαι ακόμη κι όταν λείπεις από αυτό.

Από τότε που «ο αέρας στα μάτια της έγινε δάκρυ στα σώματα των αγαλμάτων», μέχρι που, «αγκαλιασμένος από το αίμα της νοσταλγίας», πικραίνεσαι, κόβεσαι, ραγίζεις, σπας αλλά συγχωρείς, επικαλείσαι το αγωνιώδες και συγχρόνως εξιλαστήριο ποιητικό έργο. Και αυτό είναι ένας πολύ σημαντικός λόγος, μια ανάγλυφη κραυγή στα σπλάχνα, που δοξάζει την ύπαρξη.

Είμαι σίγουρη πως κάποτε, πολύ σύντομα, θα νιώθω περήφανη που μίλησα για την ποίηση του Βαλάντη Βορδού. Παρότρυνση για οικολόγους των αισθημάτων σε συναισθηματικούς βιότοπους. Όχι πάντοτε ευθέως, αλλά με αφορμή και υπονοώντας τα, είναι ό, τι πιο σπουδαίο για να κοιμάσαι χωρίς κανένα βάρος ή να ξαγρυπνάς χωρίς κανένα βάρος, όπως την πρώτη φορά που άκουσες ροκ μπαλάντες των Κινκς.

Ποιητής στο σημείο του αναπάντητου, ή της άρσης, του επιλόγου που λείπει, σου

δείχνει τον γκρεμό με σιωπή κι είναι σαν να σου λέει: εκεί είναι, αν έχεις κότσια, πέφτεις μέσα.



Χαριτίνη Ξύδη.


Μέχρι να σπάσουν

                                  στη Χαριτίνη Ξύδη

Φώναξε δυνατά μέχρι να σπάσουν
τύμπανα, κάγκελα, μυαλά μπαλόνια.
Φώναξε δυνατά, ό,τι και νά 'σουν
γίνε φωνή στους δρόμους στα μπαλκόνια.

Φώναξε δυνατά για όσα σου κλέψαν
πίσω θα πάρεις ό,τι σου ανήκει...
τα όρια της φωνής σου αν στενέψαν
είναι γιατί ήταν πάντοτε στο νοίκι.

Φώναξε δυνατά μα μην ουρλιάζεις
νά 'ναι αγνή και βροντερή η φωνή σου
μόνο έτσι τους καιρούς, ξέρεις, τρομάζεις...
φώναξε, ή αλλιώς άντε κοιμήσου !


Κώστας Σφενδουράκης


Ο ορχιερέας με το δασύτριχο στέρνο 
δεν έχει την παραμικρή ορχιδέα περι της κλημακτηρίου.
Το ζητούμενο του είναι η επιτυχία της πειθούς 
περι του θαυματουργού ύδατος,
η παραδοχή της μεγαλοσύνης 
και η κατανυκτική δουλοπρέπεια της ενορίας.
Καθωσπρέπει και απασχολημένος με το τί είναι λάθος , τί σωστό, 
τί όσιο και τί ανόσιο
πέρασαν τρία τρισεκατομμύρια χρόνια.
Είναι τόσο χρονοβόρα όλα αυτά που στους όρχεις μας κιόλας!

Του Βασίλη Λγ. , μουσικού, που ασχολείται με το όργανο του μόνο και βρίσκει ακαλαίσθητο να πρήζει τα όργανα των άλλων.




Βασίλης Λαγός

(χωρίς τίτλο) – στον πεζόδρομο

(Καλλιθέα Σαπφούς 26-05-2012)


Η νύχτα στέγνωσε
Διάσπαρτα νερά
Και μια μοναξιά στα παγκάκια
Των καινών χρόνων παράταιρη
Τη θυμίζουν στα βήματα.



Γιώργος Πρίμπας.



ποίημα του Κάφκα

Θαυμάσιο ποίημα του Κάφκα απ' τη συλλογή του Νίκου Βουτυρόπουλου " Η πληγή και η λέξη" σε μεταφράσεις του ίδιου του Νίκου...είναι μια σπάνια συλλογή κι αν γνωρίζω καλά η πρώτη που δημιουργείται με ποιήματα του Κάφκα:

Και πάλι, και πάλι στη μακρινή εξορία, 
στη μακρινή ιστορία.
Σε βουνά, σ' έρημο, σε χώρα απέραντη
αξίζει να περιπλανηθώ.




Φραντς Κάφκα μεταφ. Νίκος Βουτυρόπουλος