«Θέλουν να σας κάνουν καλά. Αλλοίμονο, εκεί φτάνει ο παραλογισμός των λογικών. Καλά, δηλαδή να γυρίσετε πίσω, έξω στην τέφρινη πραγματικότητα, να ξαναδήτε πίσω με την κρίσι του ακέραιου μυαλού την πιο αβάσταχτη, την πιο αρμολογημένη αλλόφρονη λογική της ζωής που σκοτώνει την ανθρώπινη καρδιά. [...] Μα τι θα βάλετε στη θέση του οράματος εσείς οι λογικοί; [...] Καλοπροαίρετοι γιατροί μου, αν επιμένετε να με γιατρέψετε από κάτι, γιατρέψτε με από την λογική».

Ρώμος Φιλύρας από το δρομοκαΐτειο

Οδοιπορικό

                 
Δεν είχε μπρος στον θάνατο ασυλία
κι ας έδωσε ζωή κι ας ήταν μάνα,
στα χέρια των θνητών η νοσηλεία,
σε κανενός σωτήρα ή παιάνα...

Μπαίνει ευσπευσμένα στο νοσοκομείο
" Πονάω ! Πνίγομαι, θέλω αέρα ! " ...
Να κάνει, άρχισε, η ζωή ταμείο
κι η πρώτη - νιώθει - είναι τούτη η μέρα.

Σ' ένα δωμάτιο, άθλιο, σιχαμένο,
τρεις ασθενείς, μια αυθάδης νοσοκόμα,
στο πρώτο το λεπτό " άλλο δεν μένω
ούτε ένα δευτερόλεπτο ακόμα " .

Εδώ όμως πια δεν θα αποφασίζει,
άλλοι θ' αποφασίζουνε για εκείνη...
Ανήμπορη, το σκέφτεται, δακρύζει,
μα μη τη δούν, τα μάτια της τα κλείνει.

Στο στόμα ανυπόφοροι οι πόνοι
" Λίγο νερό, διψώ, έστω μια στάλα ! ",
η εξάντληση το πρόσωπο αλλοιώνει
σαν ανεβαίνει τ' ουρανού τη σκάλα.

Ζωής ανάσα γίνεται θολούρα
στου οξυγόνου τον αναπνευστήρα.
Η υπερηφάνεια φεύγει με τα ούρα
μες στον καταραμένο καθετήρα.

Ας έβλεπε τουλάχιστον λιγάκι
τους εγγονούς τους τρεις και την εγγόνα,
σκεφτόταν γλείφοντας απ' το βαμβάκι
που άγγιζε στα χείλη μια σταγόνα.

Κάποια στιγμή δεν φτάνει τ' οξυγόνο
" Μην επιτρέψετε... Θέλω να φύγω
με ανοιχτά τα μάτια, να 'χω μόνο
των γιων μου την εικόνα έστω για λίγο " .


 Δεν ήθελε να την διασωληνώσουν
 κι ας έλεγαν πως ήταν ευκαιρία
να το παλέψουν, ίσως να τη σώσουν...
Αστείο κακόγουστο η σωτηρία.


Μα των γιατρών άλλη ήτανε η γνώμη
κι ότι αν υπήρχε, μόνο εκεί, μια λύση.
" Δεν γίνεται μανούλα μου συγνώμη "
την κοίταξα στα μάτια πριν τα κλείσει.

Δεν άφησε άμυνες η κορτιζόνη...
Με όση δύναμη ψυχής και να 'χει
στο θάνατο που ανίκητος ζυγώνει
θα χάσει και τη τελευταία μάχη.

" Αντίο μαμά ! Μαλάκωσαν τα χείλη,
ομόρφυνες, οι πόνοι φύγαν όλοι !
Σε περιμένει... Όταν τον δεις στη Πύλη,
γλυκά να μου φιλήσεις το Μανώλη " .
                                       
                                         στον αδερφό μου


Κώστας Σφενδουράκης




Μπούτσερ

Με ταΐζουν τα κανάλια...
Φίτνες η συνείδηση!
Να γλυστράει αφήνουν σάλια
στο λαρύγγι η είδηση.

Τρώω δίχως παρακάλια
σαν μουλάρι τ' άχυρα,
που μου δίνουν... τα κουτάλια,
μοιάζουν με παράθυρα.

Κόβουν, κάνουνε σμπαράλια
( μπούτσερ ενημέρωση )
να ταΐζουν τα ρεμάλια
ψέμα κι εξημέρωση.

Στόμα ορθάνοιχτο που τρέμει
και να με μπουκώνει η Τρέμη
κάποιου τα ξεράσματα.

Και για φρούτο εφημερίδα,
Νότη έχει μια μερίδα
άσματα, μιάσματα.

Το στομάχι έγινε μήτρα,
σπέρμα ακάθαρτο στη χύτρα
και γεννώ αποβράσματα.


Κώστας Σφενδουράκης

Μήνυμα στη Νάνσυ

                                         στη Νάνσυ Δεσποτοπούλου


Έχω μια κοπέλα πού την λένε Ίζα,δηλαδή Ιζαμπέλα,
Ίζα είναι η μικρή Ιζαμπέλα στην Τσεχία,έχουμε την ίδια ηλικία
αλλά εγώ την φωνάζω Ίζα γιατί έχει σταματήσει ο χρόνος όταν την γνώρισα,πρίν δέκα χρόνια περίπου,εγώ να σου πώ και το άλλο,
πώς δηλαδή την Ίζα μου την αγαπάω απέραντα και μαυροτρυπένια,ώς εκεί πού παύει η απόσταση να ισχύει,και δεν υπάρχει κανείς ήχος,ούτε περαστικός
να βηματίζει πάνω στα συντρίμια των άστρων,ούτε κανείς άλλος,θεός ή δαίμονας,απ' αυτούς πού στοιχειώνουν το μέσα μας και καμιά φορά και το έξω μας Νάνσυ μου.Η Ίζα μου φοβάται τις αράχνες,τις τρέμει,μπορεί να κλαίει,να τσιρίζει ή να της κοπεί η αναπνοή.Πάντως εγώ να σου πώ Νάνσυ μου πώς δεν είμαι κακός,ούτε λίγο ευαίσθητος,περνάω και γριούλες απέναντι άμα τύχει,αλλά τις αράχνες της σκοτώνω,και αυτό σπίτι μόνο,έξω μην νομίζεις δεν τις πειράζω κάν,αλλά το κάνω για να μην κλαίει η Ίζα μου οταν υπάρχει καμιά μες στο σπίτι.
Έτσι της έγραψα ένα ποίημα,γιατί να σου πώ και το άλλο,πώς κατά βάθος δεν μισώ τις αράχνες,αλλά τις αγαπάω,όπως και καθετί
πού κάνει την μικρή μου στην αγκαλιά μου να έρχεται τρέχοντας...

Βαλάντης Βορδός