Τραβάει το πλήθος με λόγο μαγνήτη...
Κόσμο κατάδικο !
Όπλο θαρρεί του Πινόκιο τη μύτη
κόντρα στο άδικο.
Παίρνει την τρόμπα τον όχλο φουσκώνει
με υπερηφάνεια.
Καλπάζοντας κρύβεται μέσα στην σκόνη
τούτη η παράνοια.
Περνά ο καιρός το ζερβό του το ύφος
λίγο πιο όψιμο
ευκοίλιος λόγος, ευθύς μα και γρίφος,
σαν να ‘χε κόψιμο.
Θα τους ενώνει - μια πάστα παρέας ,
κολλάνε με
κρίματα -
κι όλο θα μοιάζουν με μάζα από κρέας
μαζί μ’ απορρίμματα.
Ντίλερ η ελπίδα σινιάλο προσμένει
να πάει στα θύματα...
Άνθρωποι που ‘ναι στα «θα» εθισμένοι
και στα συνθήματα.
Κώστας Σφενδουράκης
