στον Γιάννη Γκίκα
Προσκυνητής - όπως οφείλω
στου άρχοντα το ιερό
πήγα με έναν καινούριο φίλο
προσήλυτο λίγο καιρό.
Του ‘λειπε η γνώση και η πείρα
την άγνοια είχε των βουλών
του άρχοντα, κι έτσι τον πήρα
μετά σπουδής και συμβουλών.
Ήταν ζεστός, ενθουσιώδης
ήθελε τόσο να τον δει
κι αν σ’ άλλους φάνταζε Ηρώδης
αυτός γινότανε σπονδή
για κείνον που ‘χε πια πιστέψει...
Για ‘κείνον ! Ναι ! Κι
εγώ μαζί...
Σε κανενός μας, ούτε σκέψη
χωρίς εκείνον πια δεν ζει.
Άκου το φίλε μου, του λέω,
θαύμα είναι θαύμα δυνατό
κι όταν το ακούω πάντα κλαίω
να αντισταθώ αδυνατώ . ..
Ακούγονται σ’ ένα σονέτο
φωνές πολλών, ενός
λαού !
Βγαίνει πνιχτό μα άκουσέ το
μέσα απ’ τα βάθη του ναού. :
« Φτωχοί τω πνεύματι μα δωσ’ μας
εσύ που είσαι ο σοφός
πάρε το τιποτένιο βιος μας
δωσ’ μας απ’ το δικό σου φως.
Άνθρακες ειν’ ο θησαυρός μας
ειν’ η σιωπή μας ο χρυσός.
Άφωνοι ! ( μόνο κάτι εντός μας
σαν να εκπέμπει κάπου s.o.s. ) .
Έχεις τη δόξα και τη φήμη
κι είμαστε εμείς μηδενικά
χωρίς συναίσθηση και μνήμη...
Θυσιάζοντας για
σένα ηγέτη
πνεύμα ψυχή και ιδανικά
σου ευχόμαστε πολλά τα έτη ! » .
Κώστας Σφενδουράκης
