Ουγκ

Δίπλα μου ενώ κάνω πιάτσα
Λαμπρινή ως Τζιτζιφιές,
κτήνος, δε γνωρίζω ράτσα,
με ύφος που 'μοιαζε χαφιές.

Με κοιτά με άγρια φάτσα
μ' ένα βλέμμα συνεχές
και μοστράροντας στα μπράτσα
το τατού με τις οχιές.

Λέω: "Κάνε λίγο πίσω,
για να βλέπω να οδηγώ".
Προσπαθώντας να τον πείσω
πως κουμάντο κάνω εγώ.

Βλέμμα που σκοτώνει κι ίσο
μ' απειλεί χωρίς αιδώ.
Σε ποια γλώσσα να μιλήσω
για να φύγει από εδώ;

Άσε, σκέφτομαι πως μάλλον
έτσι που δεν απαντά
των χεριών του των μεγάλων
θα μου φέρει πιο κοντά

τις παλάμες, επιβάλλων
το παρόν του με "νταντά"
ή... με "μαμ" των κανιβάλων
(έχει στυλ Αμίν Νταντά).

Και δεν παίρνει από κουβέντες
και το χέρι του βαρύ
έχω κλάσει λίγο μέντες
να 'μαστε και σοβαροί!

Πως θα βλέπω; Με πατέντες
καταφέρνοντας -μπορεί-
να οδηγώ... Στον κόσμο αφέντες
είναι πάντα οι ισχυροί.


Κώστας Σφενδουράκης