Μήνυμα στη Νάνσυ

                                         στη Νάνσυ Δεσποτοπούλου


Έχω μια κοπέλα πού την λένε Ίζα,δηλαδή Ιζαμπέλα,
Ίζα είναι η μικρή Ιζαμπέλα στην Τσεχία,έχουμε την ίδια ηλικία
αλλά εγώ την φωνάζω Ίζα γιατί έχει σταματήσει ο χρόνος όταν την γνώρισα,πρίν δέκα χρόνια περίπου,εγώ να σου πώ και το άλλο,
πώς δηλαδή την Ίζα μου την αγαπάω απέραντα και μαυροτρυπένια,ώς εκεί πού παύει η απόσταση να ισχύει,και δεν υπάρχει κανείς ήχος,ούτε περαστικός

να βηματίζει πάνω στα συντρίμια των άστρων,ούτε κανείς άλλος,θεός ή δαίμονας,απ' αυτούς πού στοιχειώνουν το μέσα μας και καμιά φορά και το έξω μας Νάνσυ μου.Η Ίζα μου φοβάται τις αράχνες,τις τρέμει,μπορεί να κλαίει,να τσιρίζει ή να της κοπεί η αναπνοή.Πάντως εγώ να σου πώ Νάνσυ μου πώς δεν είμαι κακός,ούτε λίγο ευαίσθητος,περνάω και γριούλες απέναντι άμα τύχει,αλλά τις αράχνες της σκοτώνω,και αυτό σπίτι μόνο,έξω μην νομίζεις δεν τις πειράζω κάν,αλλά το κάνω για να μην κλαίει η Ίζα μου οταν υπάρχει καμιά μες στο σπίτι.
Έτσι της έγραψα ένα ποίημα,γιατί να σου πώ και το άλλο,πώς κατά βάθος δεν μισώ τις αράχνες,αλλά τις αγαπάω,όπως και καθετί
πού κάνει την μικρή μου στην αγκαλιά μου να έρχεται τρέχοντας...

Βαλάντης Βορδός