Νυχτερινό δρομολόγιο

                                             Στη Σοφία Σεραφειμίδη

Μπροστά μου ξεδιπλώνεται σαν μοίρα ή προφητεία
το σκηνικό: Το τρόλεϊ μ΄ανθρώπους διχασμένους,
γεμάτη ανθρωπομηχανές βουλιάζει η πλατεία,
παγκάκια που υποφέρουνε τους μισοπεθαμένους.

Βλέπω απ' τον καθρέφτη μου τα φώτα σαν θηρία,
τους σκοτεινούς, αμίλητους με το κορμί στην πλάτη.
''Πόσο άραγε από ψυχή μας παίρνει η εφορία;
Ποιός δεν απέκτησε ποτέ το ρόλο του πελάτη;

Που ΄ναι γραμμένο ο άνθρωπος θα πρέπει να ΄ναι δούλος;
Σε ποιού Θεού επίσημο και ιερό κιτάπι;
Που 'ναι γραμμένος άπατρις, φτωχός, ανάξιος μούλος;''...
Έκλεισε κι άλλο μαγαζί με τ' όνομα ''Η αγάπη''.

Πιο παραπέρα στάθηκα για λίγο στο φανάρι,
ψύχος η κλούβα δίπλα μου και οι πεντέξι μπάτσοι.
Πάλι επάνω κοίταξα... δεν είδα το φεγγάρι!
''Πού θα μου πάει;'' σκέφτομαι ''Μια νύχτα θα μου κάτσει''.


Κώστας Σφενδουράκης