Τώρα είμαι μία σταλιά φράκταλ στις άμμους.Είναι η σελήνη που μας έγινε ξενώνας.Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση να θεωρηθώ αληθινή λουόμενή παρα μόνο εδώ , τη νύχτα ,που κείμαι έχοντας τον ουρανό σφοντύλι.Κυριολεκτώντας.
Είναι ανήκουστο αυτό που με παραφυλά. Είναι μία αφύσικη κοσμοχαλασιά απο μικροσκοπικά σφοντύλια που λαμποκοπούν και το βάρος τους είναι ανυπολόγιστο.Η αιθέρια γέφυρα , ο μυστικός λοξίας , είναι οι δυο πυλώνες που συγκρατούν την μία και μοναδική μου ευκαιρία να δώ.
Αλλόκοτα ζωντανά , όλο έπαρση ανθρωπίσκοι , ευχαριστιόμαστε κάτω απ' τους χρυσούς τρούλους και το κατανυκτικό μας δέος είναι απο φόβο.Τη νύχτα αυτή , έχω στ΄αλήθεια νεραϊδοπαρθεί και δεν έχω ούτε μία ευθύνη για την θεομηνία μου.Λίγα μέτρα πιο εκεί ένα ησυχαστήριο νερών , όμοιο με απολίθωμα σειρήνας όλο με θέλει.Είναι ατάραχο όπως οι φτελιές που απελπίζονται τις μέρες τις άπνοιας.Ξέρω πώς θα μπορούσα με τυμπανοκρουσίες να οριοθετήσω ένα δικό μου οικοπεδάκι πάνω στην γαληνότατη δημοκρατία του ,αλλά είμαι ένα φράκταλ ακινητοποιημένο , με το ουράνιο πανδαιμόνιο κοπανημένο στο κεφάλι μου.
Το σαμοβάρι των κόσμων πώς μας σιγοβράζει.Αυτό το ακριβοδίκαιο και ακριβοάδικο σαμοβάρι πώς μας μαγειρεύει.Πεντάμορφη βράση χιλίων χαρακτήρων μέσα στην απροβλεψιμότητα σου πόσο μπορώ να νιώθω τυχερότατη που είσαι σπίτι μου.
Ντόρα Βλάσση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου