Στην Ειρήνη Π. Δ.
Οι πεθαμένοι ήρωες ζουν μόνο στα βιβλία,
δοξαστικά λατρεύονται, με λόγια δανεικά...
Μια βουτηγμένη ηδονή μεσ' τη νεκροφιλία
σημαίες όρθιες σαν φαλλοί, φτηνά ιδανικά.
Του μύθου που θα διηγηθώ ο άγνωστος στρατιώτης
σαν ήρωας, για τις μέλλουσες, πολέμησε, γενιές
ατρόμητος και δίκαιος -γιατί ήτανε πατριώτης-
τις σφαίρες δεν φοβότανε ούτε τις κανονιές.
Μέσα του έλεγε πως για το δίκαιο πολεμούσε
σε κάθε γράμμα που έστελνε το έγραφε κι αυτό...
''Μάνα το δίκαιο το 'χω εγώ... Μου λείπεις μάνα, που 'σαι;
Μάνα σε νιώθω μέσα πια από τούτο το γραφτό.''
Έγραφε στο χαράκωμα, εν εξελίξει η μάχη,
τα ίδια όμως έγραφε απέναντι ο εχθρός...
Όπως ο ήρωας κι αυτός πρέπει μια μάνα να ΄χει...
Είχε κι αυτός που κείτονταν λίγο πιο κει νεκρός.
Μαινόταν πόλεμος παντού σ'όλης της γης τα μέρη
σκόρπια κορμιά, νεκρά παιδιά και ήρωες νεκροί
η κάθε νύχτα ήταν πηχτή και κάθε μεσημέρι
ο ήλιος έχανε το φως κι έπαιρνε χρώμα γκρι...
Και τέλειωσε ο πόλεμος μετά από χρόνια χίλια
ένα τεράστιο, έγινε, νεκροταφείο η γη
γεμάτη από πτώματα, τάφους και ασφοδίλια
μα ζωντανός και νικητής ο ήρωας είχε βγει.
Με της πατρίδας να κρατά στα χέρια τη σημαία
συγκινημένος που η ζωή είναι προ των θυρών
θα δει πια την πατρίδα του περήφανη κι ακμαία!
''Εξετελέσθη η διαταγή αυτή των ισχυρών''...
Εκεί όμως επιστρέφοντας, έρημη η πατρίδα!
Επάνω της περπάταγε με βήματα συρτά...
Κόκκινη σαν να έριξε αιμάτων καταιγίδα,
τόσο που πότισε τη γη κι έκαψε τα σπαρτά...
Ο πόλεμος ήταν παντού μ' αυτός το 'χε ξεχάσει
το μόνο που σκεφτότανε, να γύρναγε ξανά
που τον περίμενε ο λαός σαν νικητής να φτάσει
για να τον χρίσει λυτρωτή με ''δόξα'' κι ''ωσανά'' !
Που να σκεφτεί ο δύσμοιρος πως πολεμούσε όταν
ο πόλεμος όπως εκεί έτσι ήτανε κι εδώ.
Το μόνο που σκεφτότανε, ο εχθρός σαν σκοτωνόταν,
τη μάνα του που του ΄λεγε ''ήρωα να σε δω'' !
Έτσι τελειώνει τούτος δω του παραλόγου ο μύθος
που δεν θα διηγηθεί ποτέ, κανένας σε παιδιά
για να τους πει: ''Παράσημα αν γέμισε το στήθος
σημαίνει ότι άδειασε από αίμα η καρδιά''...
Κώστας Σφενδουράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου