Τους ουρανούς γεμίσανε πάλ' οι γκουακαμάγιας
δοχεία κοασμάτων ,οι ιδιότροπες υδρίες
σκορπίζουνε τις ίριδες μιάς τροπικής παπάγιας
να φέξουν οι σπηλιές γερες ,ανήσυχες κυρίες.
Τις νύχτες στα νερά γερνούν όλο συνεπαρμένες
σφεντόνες σαν κραδαίνουνε οχτάχρονοι ιππότες
στέκουν ασύλληπτες θεές και άγρια παρμένες
άψογα τις αιθέριες ζυγίζουνε τις πορτες
Στα κτίσματα, ερείπια ανθρώπων απο τήλιο
κι ούτ' ένα μίλι ορφανό απ' άλικες κηλίδες
βάζουνε τις χερούκλες τους οι αντάρτες για αντήλιο
γεννοβολούν τις ρότες τους , νημάτων πλημμυρίδες.
Γκουακαμάγιας φλογερές ,βεντάλιες , θυγατέρες
το πρώτο πρώτο γεύμα σας θα είναι απο λουλάκι
θα τρέχουν σαν τα αίματα πιτσιρικούλες μέρες
παράνυφες του σηκωμού, της ανταρσίας γιατάκι.
(Για το πάντα εξεγερμένο Μεξικό.)
Ντόρα Βλάσση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου