Ο Τσολιάς

                                στον Γρηγόρη Ψαριανό


Ο Έλληνας του εικοστού πρώτου αιώνα
βγαίνει στους δρόμους με Καγιέν και με πανό...
Δικό του λέει, καυχόμενος, τον Παρθενώνα
και πιθηκίζοντας τον Αμερικανό.

Δανείζεται από τους πάντες (είναι ωραίος)
πω πω ρε μάγκα με τη σέσουλα λεφτά!
Κι έχει τεφτέρια που εκεί γράφει όλο το χρέος,
τα ένδοξά του τσολιαδίστικα απαυτά.

''Θα σου τα πάρουμε, υπάρχουν χίλιοι τρόποι,
όσα έχεις και δεν έχεις είναι δανεικά''
του 'παν μαφιόζοι, βάρβαροι απ' την Ευρώπη
που ούτε αισθήματα έχουν, ούτε ιδανικά.

''Εδώ είναι Ελλάδα ρε, σε τούτη εδώ τη χώρα
δε θα περα -δε θα περάσει ο τσαμπουκάς!
Σας περιμένω εδώ, κουφάλες και με φόρα
ελάτε πάρτε τα παπάρια μου και κας''.

Λίγα τα λόγια τους μετά οι Γερμαναράδες
-κυρίως αυτοί- λίγα, κοφτά και κυνικά.
Τα ακούει ο Έλληνας τα βάζει σε αράδες
εκεί που ο τολμών τα γράφει και νικά.

Όμως τα ''πήρανε'' μια μέρα οι Ευρωπαίοι
και του περάσαν τα χρωστούμενα θηλιά...
Τώρα που κρέμεται το νιώθει: απ' τ' άλλα πέη
όντως βαρύτερο είναι εκείνο του Τσολιά.


Κώστας Σφενδουράκης