Ήταν ένα καθαρό,αστραφτερό σκοτάδι,
ένα διαμάντι που καιγόταν με την ψυχραιμία
που πηγαινοέρχονται σαν εκδρομείς τα νερά.
Το καθεστώς ήταν αυτό και έπρεπε να διασχιστεί
όσο το δυνατόν πιο ραγδαία
και χολερικά να είμαι ατενώς προσηλωμένη
και να συγχαίρω τους άλλου Λαβδακίδες γιατί οίκος τους
μπορεί να εξέπεσε αλλά τ' όνομα τους ζεί.
Έτσι ζεί το όνομα μου τώρα με την ηπιότητα των θυμάτων,
εύκρατο όχι καρπερό,
ένα πράο στρέμματακι χωρίς πολλές απαιτήσεις για δημήτρια.
Αυτή είναι μία ανθυγιεινή πραγματικότητα.
Τα μιλιούνια πάμε στην παράδεισο του χασάπικου ,
εκεί στις τάβλες με τις σφαίρες στα δόντια, ταυτότητες,
και στον δρόμο ως οδεύουμε βγάζουμε λάμψεις ,βγάζουμε σήματα,
έντομα λαμνοκοπούν μέσα στις φλόγες των οραμάτων μας
και εδώ πια δεν είμαστε ερίφια , είμαστε τόσο υπέροχα δούρειοι
και τόσο τραγικά οιδιπόδειοι ,αγαπητικοί της αυτοτιμωρίας,
του στρεβλού απογαλακτισμού και του ερωμένου θάλπους ασφαλείας.
Ζήσαμε τις τσάπες σαν σμήνη στα ουράνια
ζήσαμε τα ματωμένα τρένα, ζήσαμε τα ματωμένα χιόνια,
τις λαγκαδιές κατάνθιστες κι ως τα χείλια συκώτια κι άλλα μέλη
ζήσαμε κάθε έναρξη της ανθρωπότητας*
ως επίγονοι αναγνώστες από ζάχαρες.
Σήμερα οι αιτήσεις μας με τα κόπρανα της φρονιμάδας
αποσυντίθενται, αυτή είναι η πραγματικότητα
και η σοδειά της χαμέρπειας και της φυγομαχίας ,
τα σίελα των πυρκαγιών τα καίνε και τιμωρούν ,
καίνε με χολή,σαϊτεύουν την αληθινή γουρουνόφατσα,
τις κοιλιές και την ζωή την ψώρα , την ψώρα.
Γιατί να σωθείς απ' αυτήν την δικαιοσύνη;
γιατί ν' αφήσεις τ' άδικο να σε περιθάλψει
με 'κείνες τις σαθρές του φροντίδες;
Γιατί να θές να σε σώσει τ' 'άδικο;
* " Η επανάσταση είναι η έναρξη της ανθρωπότητας" Ζαν Πόλ Σάρτρ
Ντόρα Βλάσση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου