Το κάστρο στην Καλλιμασιά της Χίου

Αυτή η νύχτα δεν προστέθηκε στις χίλιες

το παραμύθι είναι δικό της δίχως ύλη

σε ονείρου κάστρο, στολισμένη βοκαμβίλιες

η τόση δα μα δυσθεώρητή του πύλη.

Ενώ το γράφω αγναντεύοντας στη Χίο

απέναντι ένα κομμάτι από Τουρκία

το αεράκι απαλά περνάει, θείο !

Ζώσα πνοή που θα γεμίσει τα σαρκία.

Φωνές αμέτρητες, αμέτρητα τζιτζίκια

να τραγουδούν κάτω απ’ την κόκκινη σελήνη

και να σκορπίζουν στον αέρα μύρια δίκια

μύριες ελπίδες και μια ατέλειωτη γαλήνη.

« Ο Διαβολάκος θα ντυθεί φέτος στην τρίχα. ‘’

κάτω οι γάτες μεταφέρουν τα μαντάτα...

Κοιτώ και βλέπω το άρωμα απ’ τη μαστίχα

να απλώνει γλείφοντας επάνω της μια γάτα.

Το νεογέννητο ! Τη Νάνσυ αυτό τη νοιάζει.

Την αγκαλιά της ταΐζοντάς το κάνει λίκνο...

Στην αγκαλιά της με ασχημόπαπο κι αν μοιάζει

μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε κύκνο.

Τέλος ζωοφόρο όπως σε κάθε παραμύθι.

Τίτλος : « Το κάστρο στην Καλλιμασιά της Χίου ‘’.

Φτιάχνω δυο αντίτυπα με αρίθμηση αρχείου.

Στέλνω στη μνήμη ένα απ’ τα δυο, τ’ άλλο στη Λήθη.

Κώστας Σφενδουράκης

Λέφτινγκ

« Στ’ άρματα αδέρφια στ’ άρματα

και διώξτε τα καθάρματα

για τα εθνικά τα ιδανικά

πάντα ο τολμών νικά !»

Των ιδεών τα χρώματα

σε τούτα τα’ άγια χώματα

γαλάζιο ροζ μα αν δείτε γκρι

σας ψέκασαν οχτροί.

Μ’ επταετίας άσματα

ξυπνήστε τα φαντάσματα.

Κι όποιον, αρκεί ν’ αγωνιστεί...

Προσέλθετε οι πιστοί !

Εσείς οι αναστενάρηδες

καμμένοι... Κι οι μπροστάρηδες

της Αριστέρως ο Τσολιάς

κι ο άλλος της κοιλιάς.

Θα πείθεσθε « Νικήσαμε !»

όταν σας λένε, ίσαμε

σας βάλουν όλους σε κλουβιά...

Τι νίκη, τι σκλαβιά

όταν υπάρχουν ρήτορες

του έθνους επιβήτορες...

Για τον λαό είναι ταγοί,

νόμος η υποταγή.

Δημιουργική ασάφεια

προφητικά εδάφια

τουρλού τουρλού αλλού γι’ αλλού...

Πηλός άνευ μυαλού.

Κώστας Σφενδουράκης

Τα πράγματα

Το μπαστούνι, μια αρμαθιά κλειδιά, κάτι κέρματα,
η απαλή κλειδαριά, κάτι τελευταίες
σημειώσεις που δεν θα ξαναδιαβαστούν
τις λίγες μέρες που μου απομένουν, η τράπουλα,
η σκακιέρα, ένα βιβλίο και ανάμεσα στα φύλλα του
η ξεραμένη βιολέτα - ενθύμιο κάποιας βραδιάς
αλησμόνητης ασφαλώς μα ήδη ξεχασμένης -
στη δύση ο κόκκινος καθρέφτης πυρπολώντας
ένα δειλινό φαντασίας. Τόσα και τόσα πράγματα,
ομπρέλες, πίπες, άτλαντες, φλιτζάνια, μπιχλιμπίδια
που δουλεύουν για χάρη μας σαν αμίλητοι σκλάβοι,
τυφλά και απολύτως βουβά !
Θα επιζήσουν πέρ' από τη λήθη μας,
δίχως να ξέρουν καν πως έχουμε υπάρξει.



Χόρχε Λουίς Μπόρχες

The Unending Gift

Κάποιος ζωγράφος μας υποσχέθηκε έναν πίνακα.

Τώρα, στη Νέα Αγγλία, έμαθα το θάνατό του. Ένιωσα γι' άλλη μια φορά την πίκρα τού να συνειδητοποιείς πως είμαστε κάτι σαν όνειρο. Συλλογίστηκα εκείνο τον άνθρωπο και τον πίνακα που χάθηκαν.

( Μόνο οι θεοί μπορούν να υποσχεθούν, αφού είναι αθάνατοι. )

Συλλογίστηκα το μέρος που είχαμε διαλέξει για να κρεμάσουμε τον πίνακα, κάτι που δεν θα συμβεί τώρα πια.

Ύστερα σκέφτηκα : αν βρισκόταν εδώ, αργά ή γρήγορα θα γινόταν ένα ακόμα αντικείμενο, ένα συνηθισμένο, μάταιο στολίδι του σπιτιού, ενώ τώρα είναι δίχως τέλος, δίχως όρια, μπορεί να πάρει οποιοδήποτε σχήμα, οποιοδήποτε χρώμα και δεν επηρεάζει τίποτα.

Υπάρχει, κατά κάποιον τρόπο. Θα επιζήσει, θα επεκτείνεται σαν μουσική και θα μείνει κοντά μου ως το τέλος. Σ' ευχαριστώ, Χόρχε Λάρκο.

( Οι άνθρωποι μπορούν κι αυτοί να υποσχεθούν, γιατί στην υπόσχεση μέσα, κάτι υπάρχει της αθανασίας. )


Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Ερωτικό προαίσθημα

Ούτε κι αν νιώθω τόσο δικό μου αυτό το φωτεινό, σα γιορτή, μέτωπό σου
ούτε κι αν συνηθίσω το κορμί σου, ακόμα μυστηριακό και σιωπηλό, ακόμα κοριτσίστικο,
ούτε την αδιάκοπη πορεία της ζωής σου, που μια γίνεται λόγια, μια σιωπές,
τίποτα πιο αινιγματικό δεν θα μπορέσεις να μου δώσεις
πέρ' απ' το να κοιτάζω τον ύπνο σου
τυλιγμένο μες στην αγρύπνια των χεριών μου.

Σαν από θαύμα ξαναγίνεσαι παρθένα, από την αθωωτική αγνότητα του ύπνου
αμέριμνη, λαμποκοπώντας σα μια χαρούμενη στιγμή που τη διαλέγει η ίδια η μνήμη,
να μου χαρίσεις τούτο τ' ακρογιάλι της ζωής σου, π' ούτε κι εσύ η ίδια ακόμα δεν το ξέρεις.

Θα ξεχυθώ μες στη γαλήνη σου
να εξερευνήσω την πιο απόμακρη ακτή σου
κι ίσως σε δω, πρώτη φορά,
έτσι όπως θα πρέπει να σε βλέπει κι ο Θεός,
με γκρεμισμένο το μύθο του Χρόνου,
δίχως τον έρωτα, χωρίς εμένα.


Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Εύγε !

                                Στον Κώστα Κουτσουρέλη

Εύγε της τέχνης τρωκτικό που απ' την αφάνεια

βγαίνεις ενδόξως ανεμίζοντας το ΟΧΙ.

Στου διαδικτύου τα νερά την περηφάνια

δόλωμα κάνεις και την τέχνη σου απόχη.

Εύγε χωμένε στην ελίτ αυτής της ποίησης

δημοκρατίες που υπηρέτησε και χούντες...

Η επανάσταση μια τελετή της μύησης,

πιστούς αυξάνοντας, αδαείς δοξολογούντες.

Εύγε σε σένα ηθοποιέ του διαπλεκόμενου !

Χρυσάφι σε έντυνε μα έπαψε πια να 'χει.

Με ύφος τώρα αγωνιστή αλλά και γκόμενου

δηλώνεις στρατηγός στην εναντίον του μάχη.

Εύγε του αφιονισμένου πλήθους επιβήτορες !

Εγώ φαντάζομαι τον λάκκο σας πως σκάβω...

Μέσα να ρίχνω εσάς και τους δεινούς σας ρήτορες

κραυγάζοντας σαρκαστικά "Εύγε" και "Μπράβο" !...

Έτσι φαντάζομαι όσο τα όνειρά μου θάβω.

Κώστας Σφενδουράκης

Παρουσίαση "Σατυρικά γυμνά άσματα" στην εκπομπή "Εμμονές" της ertopen

Οι “ΕΜΜΟΝΕΣ” της ertopen, A’ Πρόγραμμα και η Νικολέττα Λιακοσταύρου σας παρουσιάζουν τον Κώστα Σφενδουράκη, ποιητή – στιχουργό με σατυρική διάθεση, ύφος και λόγο.

Στη γραμμή τρόλλεϋ Λαμπρινή-Τζιτζιφιές, ο Κώστας Σφενδουράκης “σωφάρει” με τον δικό του τρόπο, μέσα από μία εσωτερική διαδρομή τους επιβάτες της γραμμής 5 και περιγράφει με μία αιχμηρή, πολιτική σάτυρα την “ανθρώπινη βάσανον”.

Ο Βασίλης Λαγός “ντύνει” τα “Σατυρικά Γυμνάασματα” με ήχους που βγαίνουν από ένα σκοτεινό, βαθύ πηγάδι, ενώ η Άννα Γκούντρα τους αποκρυσταλλώνει θεατρικά και μελωδικά, για να αφουγκραστούμε την διαρκή αγωνία της κοινωνίας των ανθρώπων.

https://www.youtube.com/watch?v=lygJtSOTbAA

μία εικόνα. δεκαεφτά συλλαβές. και τρεις τελείες

Κατεβάστε το εδώ
http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2015/05/Pribas-treis-teleies-24grammata.com_.pdf

Προβολή φωτός.
Στο φωταγωγό.
Βαθιανήλιαγα σπίτια.


Γιώργος Πρίμπας

Παλμύρα

                         στον Μάνο Ελευθερίου

Σε εποχές ανέλπιδες, δυσοίωνες
από άγρια μονοπάτια οδεύει η μοίρα.
Σαν τάφοι σκαλιστοί μοιάζουν οι κίονες
τα ζόμπι ξεχυθήκαν στην Παλμύρα.

Αρχαίοι πολιτισμοί σε θεία χασάπικα
- σε βίντεο βλέπω - σφάζονται επιτόπου
κι ο νους, για μια στιγμή χυδαία που ντράπηκα
στο τέρας τη μορφή δίνει του ανθρώπου.

Το αίμα έχει σμίξει με τα ερείπια
( Τι ειρωνεία ! Σαν σπασμένο ρόδι ! )
και τα δημιουργήματα τα νήπια
ψιθυριστές προδίδουν στον Ηρώδη.

Με πνίγει η μυρωδιά απ' τον Αχέροντα
όπου περνάει σάπιο, δίχως τέχνη
το σώμα του αιώνα μας του γέροντα
κι η ανθρώπινη πνοή βρωμάει και ζέχνει.


Κώστας Σφενδουράκης

LeftοΠόλεμος

                                            Στον Δημήτρη Τριανταφυλλίδη

Οι  «Τσε» λύνουν τα όπλα τους γυαλίζουν κάνες, κλείστρα...

Ξεκίνησε ο πόλεμος το γράφει και το Ίσκρα !

Ο στρατηγός Αλέξιος μπροστάρης, πρώην κνίτης

επαναστάτης φοβερός... Τον τρέμει ο πλανήτης !

Η εντολή: « Με τον εχθρό καμία συμφωνία ».

Με των προγόνων τους τα γκατς και μαγαζί γωνία

στο χέρι όλους τους έχουνε κι ας κάνουν τους καμπόσους

κι αν χρειαστεί βοήθεια θα παίρνουν απ’ τους Ρώσους.

Νικήσανε, τους βάλανε όλους σ’ ένα καζάνι

με συνταγή του μάγειρα του Ζερβολαφαζάνη

μ’ αλάτι απ΄ τα νησάκια τους κι απ’ τα βουνά τους δυόσμο

για να ταΐσουνε της γης τον πεινασμένο κόσμο.

Ο Πάνος στ’ ανακάτωμα, ακούει τη Μαντουβάλα

κραδαίνοντας περήφανα «καλάσνικοφ» κουτάλα...

Τους κόβει τα αμελέτητα – ουρλιάζουν οι ευνούχοι

και βάζει φούντα ένα απ΄ αυτά στο δεξιό τσαρούχι.

Πιο κει η μικρή, παίζει, η Ζωή με το μικρό μουστάκι

τα πιόνια-καθαρίστριες στο αγκυλωτό της σκάκι.

Κι αρχίζει με μια πρόποση το Μέγα Φαγοπότι

που απευθύνει ο Αλέξιος με πίστη στον Δεσπότη:

« Ευλόγησον ! Τον λόγο μου κράτησα μα τον Δία !

Τιμώ τα παντελόνια μου και το ζουρλομανδύα ».

Κώστας Σφενδουράκης

Μπαλάντα της αριστερής υπόκλισης

Οι μέθοδοι θα πνίξουν την ουσία…

Υψώνουμε έναν λόγο λαϊκιστή

να χασ’ η αλήθεια κάθε σημασία,

το ψέμα ως αλήθεια ν’ ακουστεί.

Φροντίσαμε να βλέπουν οι πιστοί

σαν ένδοξο αρχηγό τους τον επαίτη…

Για να ‘μαστε στο κόμμα αρεστοί

υποκλινόμαστε όλοι στον ηγέτη.

Για όσους πεινούν υπάρχει αμβροσία,

το κρέας θα το τρώνε οι αστοί !

Βυζαίναμε παλιά απ’ την Ρωσία

-ψυχροπολεμικοί ήταν οι μαστοί-

συνεργασία τώρα αγαστή

όπως κι όλα τα χρόνια στο κουρμπέτι…

Για να ‘μαστε στο κόμμα αρεστοί

υποκλινόμαστε όλοι στον ηγέτη.

Η αγάπη μας σ’ αυτή τη συνουσία

πανίσχυρη κι ας κρέμεται πλαστή

πάνω απ’ τα κεφάλια τους... Θυσία

θα γίνουν όταν σπάσει η κλωστή.

Σε ρόλο ερωτεύσιμου βιαστή

τον ροζ σφιχτά φοράμε λαιμοδέτη !

Για να ‘μαστε στο κόμμα αρεστοί

υποκλινόμαστε όλοι στον ηγέτη.

Έλα κι εσύ παλιέ κομμουνιστή

η φάτσα σου αυστηρή, μα άλλαξέ τη,

για να ‘μαστε στο κόμμα αρεστοί,

υποκλινόμαστε όλοι στον ηγέτη !

Κώστας Σφενδουράκης

Τειρεσίας

" Παρατημένος γιος της Ιοκάστης

δεν θα 'σαι ο Οιδίπους να της λείψεις''

του είπε ο Τειρεσίας ''μα θα σκύψεις

και θα γυρνάς τον κόσμο μετανάστης

όχι όμως βασιλιάς ή έρωτάς της

ή πόνος στην καρδιά της από τύψεις''.

'' Σκυφτός είμαι και μοιάζω νικημένος

χωρίς να δώσω ούτε μια μάχη

σαμάρι μου φορτώσανε στη ράχη

το κατά του άπατρι ανθρώπου μένος

που δεν ανήκει σ' όνομα και γένος

αξία και προνόμια για να 'χει.

Σκυφτός αλλά του βλέμματός μου η λάμψη

θα κάψει τα χρυσά τους τα παλάτια

και η φωτιά θα ενώσει τα κομμάτια

του πόθου μου... Κανείς δεν θα τον κάμψει

σαν ήλιος θα φανεί όταν θα λάμψει

στα σκοτεινά του κόσμου τα δωμάτια.

Κι όταν θα γίνει αυτό του κόσμου οι πλάστες

ασήμαντοι θα γίνουν Τειρεσία

θα μπούνε οι πατρίδες σε μουσεία

η γη αυτή δεν θα 'χει μετανάστες

ούτε βασίλεια ούτε Ιοκάστες

θα νιώσω της ζωής την παρουσία''.

Κώστας Σφενδουράκης

Fraggle Rock - σκουπιδόμαζα

 Τραβάει το πλήθος με λόγο μαγνήτη...

Κόσμο κατάδικο !

Όπλο θαρρεί του Πινόκιο τη μύτη

κόντρα στο άδικο.

Παίρνει την τρόμπα τον όχλο φουσκώνει

με υπερηφάνεια.

Καλπάζοντας κρύβεται μέσα στην σκόνη

τούτη η παράνοια.

Περνά ο καιρός το ζερβό του το ύφος

λίγο πιο όψιμο

ευκοίλιος λόγος, ευθύς μα και γρίφος,

σαν να ‘χε κόψιμο.

Θα τους ενώνει - μια πάστα παρέας ,

 κολλάνε με κρίματα -

κι όλο θα μοιάζουν με μάζα από κρέας

μαζί μ’ απορρίμματα.

Ντίλερ η ελπίδα σινιάλο προσμένει

να πάει στα θύματα...

Άνθρωποι που ‘ναι στα «θα» εθισμένοι

και στα συνθήματα.

Κώστας Σφενδουράκης

Υβρίδιο

Νέε μου, έλα, θα σε κάνουμε αστέρα

θα προσκυνούν μπροστά σου τούτοι οι χαχόλοι

θα ‘σαι η χαριστική, η τελευταία σφαίρα

σ’ αυτό που αδειάσαμε επάνω τους πιστόλι.

Όλα θα γίνουν όπως πρέπει, μη φοβάσαι

θα ‘σαι πιο πάνω απ’ τους θνητούς, πατέρας νόμων

αυτό που φτιάξαμε με πίστη αυτό θα ‘σαι

θα σου ανήκουν οι ζωές των υπονόμων.

Κι όταν θα βρίσκεσαι ισχυρός μπροστά στη μάζα

ύψωσ’ το χέρι και τα δάκτυλα της νίκης

θα καρπωνόμαστε εμείς την κάθε μπάζα…

Και συ είσαι κέρδος -να θυμάσαι- μας ανήκεις.

Θα σου χαράξουμε μια εύκολη πορεία

να την διανύσεις θα ‘χεις μόνο την ευθύνη

εσύ θα μείνεις πάντως μες στην ιστορία

ενδεδυμένος μεγαλοπρεπώς αισχύνη.

Κώστας Σφενδουράκης