Χωμένος εκεί μέσα στον σωλήνα
γερνάει κι αγναντεύει το κενό
με πάθη το συκώτι και η σπλήνα,
τον κάνουν τον σωλήνα πιο στενό.
Αρκεί να επιβιώνει κάθε μήνα
κι αυτό είναι για κείνον ικανό
να θάψει αυτόν τον φόβο από ρουτίνα,
να πάψει να θυμάται ουρανό.
Και τώρα στον σωλήνα του χωμένος
χωμένος μες στου κόσμου τα σκατά
σαν να 'ναι σ' ένα βόθρο πεθαμένος
σαν σε θανάτου τούνελ να κοιτά...
μα που και που του φεύγει κάνα δάκρυ
γιατί το φως δεν φαίνεται στην άκρη.
Κώστας Σφενδουράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου