Άδειος καθρέφτης, ύπαρξης ένδειξη τώρα που άχνισε
πάντα οι σάρκες μας της απουσίας γίνονται αντίβαρα
θεός χαρμάνης, καπνός η ανάσα μας όλη την κάπνισε
μες στο τασάκι του τα ανθρωπόμορφα τα αποτσίγαρα.
Άβουλοι σκλάβοι, ζωής ζητιάνοι, οιονεί πειράματα
στην επιστήμη της εξουσίας υπέστη αλλοίωση
μια κοινωνία, σε αμνησία απ' τα γεράματα
σέρνεται ανήμπορη, νοσούν τα σπλάχνα της από εξαθλίωση.
Πουλιά προσπάθησαν να αποδημήσουν, ήταν ανίκανα
μπροστά στα μάτια τους τα γύρω, ιδανικά φάνηκαν, ρόδινα!
έπαψαν όμως να τιτιβίζουν, βγήκαν τα δίκαννα
τα δευτερόλεπτα, μέχρι το τέλος τους γελούν επώδυνα.
Μοιραία στο όνειρο ψυχορραγεί μια επανάσταση
τώρα ανεξέλεγκτα τ' αρχαία αυξάνονται τα καρκινώματα...
σκότους ταχύτητα, σ' όλο το είναι μας κάναν μετάσταση
"κάποτε υπήρξαμε" θα λέμε "υπάρχουνε τα αποτυπώματα".
Κώστας Σφενδουράκης
Στα μέτρα του Ανεμολόγιου...κάνω λάθος;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να ήτανε οι λέξεις σφαίρες-θα είχαμε νικήσει.:)
ΥΓ.Ευχαριστώ Κώστα για την αναδημοσίευση του κειμένου.
Στα μέτρα του ανεμολόγιου Γιάννη...δυστυχώς αυτός ο εχθρός δεν παίρνει από λόγια,τουλάχιστον να διεγείρουμε στο βαθμό που μπορούμε την σκέψη...εγώ σ' ευχαριστώ :)))
ΑπάντησηΔιαγραφή