Μια θάλασσα στυμμένη τα μάτια σου
τραβώντας τα ενδύματα της νύχτας
αποκαλύπτεις το άλλο σου πρόσωπο
όχι της καθημερινής ανοχής
που σαν σκόνη έλιωσε τα χέρια σου
το πρόσωπο των βρεγμένων ήλιων
με τα ξερά φύλλα
και τις τραμπάλες του κυρίου τρόμου
τα πρόσωπα των ποιημάτων σου
να τρέχουν πάνω σε κίτρινα ποδήλατα
σφυρίζοντας δήθεν αδιάφορα
επαίτες της νύχτας
κλέβοντας το οξύ απ'τις μήτρες του πόνου
μ' έναν ξεκοιλιασμένο ουρανό
να χύνει αίματα στις πηγές
που και συ ζήτησες να πιεις
μ'ενα χαλασμένο μάτι να κοιτά
μέσα στου εαυτού τα χάσματα
η νευροπαραλυτική ευτυχία
που σε αποκοίμισε σου σπάσε την πλάτη
στο κάλεσμα των συντρόφων
μικρέ μου Ελπήνορα
το θαύμα πρέπει να περάσει
από μέσα σου
λεπτή γραμμή γαλάζια βελόνα
στις κόκκινες φλέβες σου
να διυλιστεί στα νερά της στυγός
αν δεν έχεις τελειώσει
στο θάνατο των ωρών και των πραγμάτων
αν επιμένεις να ανασαίνεις.
Κάθε που αφήνεις το ποίημα μετέωρο
ούτε εσύ γεμίζεις...
Βαλάντης Βορδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου