στην Ολυμπία Γιαννικάκη
σ' αυτό το λόμπι
βρίσκεται ο Άρχων καθιστός
πάνω στα ζόμπι.
Εκείνα σκούζουνε, πονούν
κι αυτός γελάει...
Παίρνει αγκαλιά ένα ρακούν
που 'χε στο πλάι.
Πάντοτε όταν ξενυχτά
του λέει δυο λόγια...
Βαριέται όλο ουρλιαχτά
και μοιρολόγια.
" Αγαπημένο, λατρευτό,
γλυκό μικρό μου
έχω κι εν' άλλο εαυτό
φόβου και τρόμου.
Εσύ όμως δεν θα τον γευτείς,
δεν είναι ανάγκη !
Μονάχα αυτοί, γονυπετείς,
οι ουρακοτάγκοι.
Εγώ έχω ευγενική καρδιά,
καρδιά μονάρχη,
μα όποιος μου κάνει τη λαδιά
παύει να υπάρχει.
Κι όποιος υπάρχει, όπως αυτοί,
απλά υπομένει.
Όλοι θα ζουν... 'Όμως σκυφτοί
και κολασμένοι! ".
Κώστας Σφενδουράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου