Πλέμπα

Του όνου η ουρά θα στάξει,
αν η Πλέμπα θα φωνάξει,
δεν ακούνε Πλέμπα μεσ' το κοινοβούλιο
μόνο Νάνα και Ιγγλέσιας τον Χούλιο.

Σαν αρκούδα κάνει κέφι
και της παίζουνε το ντέφι,
να χοροπηδά να χάνει και τα βήματα
για να κονομάν' εκείνοι απ' τα κουνήματα.

Πλέμπα,
βρε πως έχεις πια στεγνώσει, Πλέμπα, Πλέμπα,
σε αρμέγουν κι οι τριακόσιοι
σου πήρανε και τη φωνή.

Τώρα κλαις και το 'χεις ρίξει, Πλέμπα, Πλέμπα,
στα αχ και βαχ μας τα 'χεις πρήξει
πάρε σαπούνι και σκοινί.

Πλέμπα, Πλέμπα,
κι αν δεν έχεις φαγητό,
Πλέμπα, Πλέμπα,
παξιμάδι το δικό σου κάνε  το σκατό.

Βρε πως έχεις τώρα ρέψει, Πλέμπα, Πλέμπα,
και για επανά ούτε σκέψη,
μη σε συλλάβει το εκατό.

Βρε πως έχεις πια στεγνώσει, Πλέμπα, Πλέμπα,
σε αρμέγουν κι οι τριακόσιοι
σου πήρανε και τη φωνή.

Τώρα κλαις και το 'χεις ρίξει, Πλέμπα, Πλέμπα,
στα αχ και βαχ μας τα 'χεις πρήξει
πάρε σαπούνι και σκοινί.

Πλέμπα, Πλέμπα,
κι αν δεν έχεις φαγητό,
Πλέμπα, Πλέμπα,
παξιμάδι το δικό σου κάνε  το σκατό.

Βρε πως έχεις τώρα ρέψει, Πλέμπα, Πλέμπα,
και για επανά ούτε σκέψη,
μη σε συλλάβει το εκατό.

Κώστας Σφενδουράκης
 ( Διασκευή του " Μπέμπα " του Γιώργου Τζαβέλα )

Γκραν Γκινιόλ

Σ' αυτό το κόσμο των θαυμάτων
όλα θα έχουνε αλλάξει
θα 'ναι η τελευταία πράξη
εκτός βουλής, δικαιωμάτων
άνευ πολέμων και αιμάτων...
Όλα θα μπούνε σε μια τάξη,
στη νέα τάξη των πραγμάτων.

Μία παγκόσμια κοινωνία !
Εκεί το τέλος οριζόντων
η ταύτιση νεκρών και ζώντων...
Η ειρήνη γίνεται μανία,
τα νεύρα γίνονται πηνία
- στη κοινωνία των απόντων -
να μαγνητίσουν την ανία.

Στο κόσμο αυτό τον αρρωστιάρη
ξένοι και παρεπίδημοι όλοι
έχουν στον κρόταφο πιστόλι
μα δεν το παίρνουνε χαμπάρι.
Κουμάντο κάνουν οι κουμπάροι
σ' αυτόν τον κόσμο τον καριόλη
τον ψεύτικο τον αρρωστιάρη...



Κώστας Σφενδουράκης

Οσίων έγερσις

Ωραίο το παστίτσιο !
Φαΐ 5 αστέρων...
Μα δεν θα γίνει βίτσιο
των βίγκαν καλογέρων.

Κιμάς με μακαρόνια
και μπεσαμέλ αγία !
Ανήθικα πρεζόνια
μας βλάπτουν την υγεία.

" Εμπρός ξεσηκωθείτε !
Σε κίνδυνο η πατρίδα " .
" Να πα να γαμηθείτε.
Μας κάνατε παρτίδα " .

Και τώρα από καπρίτσιο
δικάζουν το παστίτσιο.


Κώστας Σφενδουράκης

Επιστολή

Κόρη του οίκτου , εμβριθής μαρκησία των άλλων τύπων ,
έκατσα παράνυφη σου και σε παραμόνευα που παρανομούσες εις βάρος της πλήξης.
Στα κοτέτσια του ορίζοντα κόκκινες απο έξαψη οι κότες κλωσσούν τ' αυγά των τρόμων που γνωστοποιούν οι αστικοί κήρυκες.Οι πλουμιστοί κηφήνες κοιμούνται τον ύπνο του αδίκου στα πατάρια των προαστίων.
Να σκοτωθεί όπως ένα σκυλί στ' αμπέλι η ησυχία των μαζών.


Ντόρα Βλάσση

Χοίροου

                                       Στην Ειρήνη Π. Δ.

Οι πεθαμένοι ήρωες ζουν μόνο στα βιβλία,
δοξαστικά λατρεύονται, με λόγια δανεικά...
Μια βουτηγμένη ηδονή μεσ' τη νεκροφιλία
σημαίες όρθιες σαν φαλλοί, φτηνά ιδανικά.
Του μύθου που θα διηγηθώ ο άγνωστος στρατιώτης
σαν ήρωας, για τις μέλλουσες, πολέμησε, γενιές
ατρόμητος και δίκαιος -γιατί ήτανε πατριώτης-
τις σφαίρες δεν φοβότανε ούτε τις κανονιές.
Μέσα του έλεγε πως για το δίκαιο πολεμούσε
σε κάθε γράμμα που έστελνε το έγραφε κι αυτό...
''Μάνα το δίκαιο το 'χω εγώ... Μου λείπεις μάνα, που 'σαι;
Μάνα σε νιώθω μέσα πια από τούτο το γραφτό.''
Έγραφε στο χαράκωμα, εν εξελίξει η μάχη,
τα ίδια όμως έγραφε απέναντι ο εχθρός...
Όπως ο ήρωας κι αυτός πρέπει μια μάνα να ΄χει...
Είχε κι αυτός που κείτονταν λίγο πιο κει νεκρός.
Μαινόταν πόλεμος παντού σ'όλης της γης τα μέρη
σκόρπια κορμιά, νεκρά παιδιά και ήρωες νεκροί
η κάθε νύχτα ήταν πηχτή και κάθε μεσημέρι
ο ήλιος έχανε το φως κι έπαιρνε χρώμα γκρι...
Και τέλειωσε ο πόλεμος μετά από χρόνια χίλια
ένα τεράστιο, έγινε, νεκροταφείο η γη
γεμάτη από πτώματα, τάφους και ασφοδίλια
μα ζωντανός και νικητής ο ήρωας είχε βγει.
Με της πατρίδας να κρατά στα χέρια τη σημαία
συγκινημένος που η ζωή είναι προ των θυρών
θα δει πια την πατρίδα του περήφανη κι ακμαία!
''Εξετελέσθη η διαταγή αυτή των ισχυρών''...
Εκεί όμως επιστρέφοντας, έρημη η πατρίδα!
Επάνω της περπάταγε με βήματα συρτά...
Κόκκινη σαν να έριξε αιμάτων καταιγίδα,
τόσο που πότισε τη γη κι έκαψε τα σπαρτά...
Ο πόλεμος ήταν παντού μ' αυτός το 'χε ξεχάσει
το μόνο που σκεφτότανε, να γύρναγε ξανά
που τον περίμενε ο λαός σαν νικητής να φτάσει
για να τον χρίσει λυτρωτή με ''δόξα'' κι ''ωσανά'' !
Που να σκεφτεί ο δύσμοιρος πως πολεμούσε όταν
ο πόλεμος όπως εκεί έτσι ήτανε κι εδώ.
Το μόνο που σκεφτότανε, ο εχθρός σαν σκοτωνόταν,
τη μάνα του που του ΄λεγε ''ήρωα να σε δω'' !
Έτσι τελειώνει τούτος δω του παραλόγου ο μύθος
που δεν θα διηγηθεί ποτέ, κανένας σε παιδιά
για να τους πει: ''Παράσημα αν γέμισε το στήθος
σημαίνει ότι άδειασε από αίμα η καρδιά''...


Κώστας Σφενδουράκης

Μελετώντας την παλίρροια

Με έκαψε αυτό το σκοινί
Τράβηξε η μαριονέτα να χορεύει διαολεμένα μόνη της

Φύσηξα τις χούφτες και βγήκανε πεταλουδίτσες και με στράβωσαν


Pandiony

Πελατών έγερσις

Δες μας Αγά !... Να, κτισμένοι
μέσα στο παλάτι σου.
Διψασμένοι, πεινασμένοι,
πείσμα και γινάτι σου.

Πες μας τι μας περιμένει;
Ποιος θα μπει στο μάτι σου;
Η δική μας ειμαρμένη
είναι στο κρεβάτι σου...

Κράζαμε όλοι σου οι πελάτες :
" Πιάνα, γαλλικά, πιλάτες
κι άλλα... Κι άλλα τάξε μας "!

Τώρα οι κουμπαράδες άδειοι
κι ο καιρός να γίνουμε άγιοι...
Αχ Αγά μας σφάξε μας !


Κώστας Σφενδουράκης

Guacamayas

Τους ουρανούς γεμίσανε πάλ' οι γκουακαμάγιας
δοχεία κοασμάτων ,οι ιδιότροπες υδρίες
σκορπίζουνε τις ίριδες μιάς τροπικής παπάγιας
να φέξουν οι σπηλιές γερες ,ανήσυχες κυρίες.

Τις νύχτες στα νερά γερνούν όλο συνεπαρμένες
σφεντόνες σαν κραδαίνουνε οχτάχρονοι ιππότες
στέκουν ασύλληπτες θεές και άγρια παρμένες
άψογα τις αιθέριες ζυγίζουνε τις πορτες

Στα κτίσματα, ερείπια ανθρώπων απο τήλιο
κι ούτ' ένα  μίλι ορφανό απ' άλικες κηλίδες
βάζουνε τις χερούκλες  τους οι αντάρτες για αντήλιο
γεννοβολούν τις ρότες τους , νημάτων πλημμυρίδες.

Γκουακαμάγιας φλογερές ,βεντάλιες , θυγατέρες
το πρώτο πρώτο γεύμα σας θα είναι απο λουλάκι
θα τρέχουν σαν τα αίματα πιτσιρικούλες μέρες
παράνυφες του σηκωμού, της ανταρσίας γιατάκι.
 
(Για το πάντα εξεγερμένο Μεξικό.)


Ντόρα Βλάσση

Ο Πρίαπος

Πιο σκοτεινή απ’ τα σκοτεινά η απλή, τραχιά μου Φύση·
φαλλός ετοιμοπόλεμος και όρχεις ογκηροί·
από τη δύση ώς την αυγή κι απ’ την αυγή ώς τη δύση
είμαι αυτό – ο Πρίαπος – στύση παντοτινή.

Στον κόσμο τον ανέραστο που χρόνια έχουν χτίσει
οι Καίσαρες κι οι Πραίτωρες και οι Μικροί Καιροί
είμαι η παραμόνιμη ροή μαζί και η βρύση
απ’ όπου ρέουν άπαυτα τού Έρωτα οι χυμοί.

Αδέρφια μου στον Έρωτα, θα σας τ’ ομολογήσω·
αδέρφια μου, στον Έναν μας Θεό θα τ’ ορκιστώ. –

Στον κόσμο αυτόν που μού ‘λαχε με σας να κατοικήσω
και με τα τρία πόδια μου γοργός να πορευτώ
και μ’ ένα μέτρο αλλιώτικο τον κόσμο να μετρήσω,

τίποτα δεν συνάντησα που –φευ– να μην μπορώ
απ’ την αρχέγονη ορμή σκληρός να καβαλήσω
και ξοδεμένος βίαια να το ερωτευτώ.


Θεοδόσης Βολκώφ

Ηλιθίων Έγερσις

                                      Στη Μαρία Ψαριανού

Ο Ρήτορας, μιλάει τώρα, ο Ρήτορας !
Τα λόγια του εκτοξεύονται σαν βέλη...
Θα γίνει αρχηγός και επιβήτορας
μες στην αγέλη.

Ο Ρήτορας ποτέ, ποτέ δεν έγινε,
δεν έγινε φθηνός πολιτικάντης...
Χρησμούς θα δίνει που ποτέ δεν έδινε
κανένας μάντης.

Θα πέφτουν σωρηδόν χειροκροτήματα :
" Δικοί σου εμείς, εσύ θεού προφήτης !
Δικά σου της καρδιάς μας τα σκιρτήματα
κι η ενοχή της " .

Εκείνος θα τους δίνει πάντα όραση,
ελπίδα, η προσδοκία τους μεγάλη...
Θα τους το λένε κι απ' τη τηλεόραση
οι παπαγάλοι.

Θα έχουν - δεν χρειάζεται επανάσταση -
πολλαπλασιασμό άρτων και ιχθύων
προσμένοντας με πίστη την ανάσταση
των ηλιθίων !


Κώστας Σφενδουράκης

Χύδην

Στα ποίμνια μέλλονται τα σφαγεία
αφήνουνε για ενέχειρα ιστούς
των μαζών τους η συνήθης ανία
διασκεδάζεται θαρρείς μές σε ατμούς.
Συχνά πυκνά κερνιούνται συνανθρώπους
γεμάτη κάθε τόσο η πλατεία
πέλεκυς βαρύς, πάνω στον λαιμό τους,
στα κοπάδια μέλλονται τα σφαγεία.

Σχεδίασα το παρατόλμημα μας
μου έλειψε του τρόμου το ροδάνι
ν' αλέσει το οικοδόμημα μας
να δρέψει ,να θερίσει, να ξεκάνει .
Στα δημόσια πάλκα τόσα βράδια,
μία κακοπαιγμένη ανταρσία,
της λύσσας σφαγή για τα αποφάγια,
στα ποίμνια μέλλονται τα σφαγεία.

Στέκουνε οι πρώτες της πύρας μέρες
μνημεία φαιά, ξεγνεμένες Τροίες
απίθανοι μύλοι, χωρίς αέρες
σκύλ' ειναι οι μέρες , οι πάντα κρύες.
Οι σιωπές είναι μικρές τιμωρίες
για τους αιματολάφτες στην πλατεία
νοικοκύρηδες , των τύπων κυρίες ,
στα ποίμνια μέλλονται τα σφαγεία.

Πάνω απ' τις ανίες τους πώς παύει
της τελευταίας της τρίλιας η φωτιά
πάντα είν' αυλή και πάντα χαύει
τις υποσχέσεις νέου βασιλιά.



Ντόρα Βλάσση

Πλακόστρωτα

Η μπλε Πανσέληνος
του γκρι Αυγούστου
ξεπερνιέται και με λίγο έρωτα.

Όχι σαν τα χρόνια
που ταξιδεύουν χρόνια
να λυτρωθούν
στα νερά των Γερανείων.

Ούτε και σαν τ’ ανδρείκελα
τα γαλάζια
με τα δίχρωμα δεκανίκια.

Πεζοδρόμια
στα Προπύλαια τριγύρω.
Έχουν χαρτογραφηθεί
και κανείς δεν ακούει,
δε βλέπει
δεν νοιώθει.

Λοιπόν,
ολούθε πλακόστρωτα
αδημονούν
τα ποιήματά σου
ν’ αφήσεις.

Γιώργος Πρίμπας