Λαμπρινή - Τζιτζιφιές

Ο λογισμός της Εξουσίας
στερείται όποιας φαντασίας
για το λαό κάτι να κάνει
αθάνατο, να μην πεθάνει...

''Εσύ τας χείρας σου να νίπτεις''
της είπε ένας μεγάλος γλύπτης
''άσε το αθάνατο σε μένα
για τα νεκρά σου πεπραγμένα''...
Κι αφού του δίνει το οκέι
σκέφτηκε ένα και να καίει,
αθάνατο, φωτιά και λαύρα
που θα 'χε του λαού την αύρα.
Έκατσε το λοιπόν να φτιάξει
άγαλμα τη μεσαία τάξη,
να τρώει αντί ψωμί μπομπότα
και να 'ναι κάτω από μια μπότα.
Θα 'ναι μπροστά σε ουρανοξύστη
να δείχνει θαυμασμό και πίστη.
Για ρούχο θα 'χει ένα πτυχίο...
Η γκλάβα σαν πτυελοδοχείο,
απ' του κτιρίου κάποια σάλα
να πέφτει η γόπα κι η ροχάλα.

Τέλειωσε το άγαλμα του γλύπτη,
το ονόμασε ''Δανειολήπτη''.
Θαυμάζοντας το η Εξουσία
του έδωσε τιμές μεσσία.
Στην τέχνη του είχε πια πιστέψει
μα εκείνος είχε άλλα στη σκέψη,
γιατί δεν είχε φάει τη φόλα...
Άνθρωπος ήταν πάνω απ' όλα
και του ΄λεγε τ' ανθρώπου η φύση
ένα ευεργέτημα να αφήσει.
Το άγαλμα δεν θα 'χε αξία
αμίλητο, στην απραξία...
Θα 'παιρνε αυτός τιμή και χρήμα
μα στο λαιμό θα το 'χε κρίμα.
Φθίνουν οι δόξες και τα πλούτη
μέγιστη αξία θα 'ναι τούτη:
Σύμβολο πια λαών, εντέχνως
που από οπουδήποτε, όποιο έθνος
οι μέλλουσες γενιές σαν έρθουν
να το κοιτούν μπας και συνέλθουν!


Κώστας Σφενδουράκης