Τάσος-Μπάφι (στη μνήμη του Τάσου)

Προπομποί Αλεξάνδρας
προχωρούσαν μπροστά της
το "μωρό" και ο "άντρας"
ο "αγαθός" κι ο "προστάτης".

Μαζί οι δυο της πλατείας
κατακτούσαν τα εδάφη
με μια δόση αλητείας,
ο Τασούλης κι ο Μπάφι.

Δυο αλλιώτικα ύφη:
ο παππούς στο χαλάκι
κι ο μικρός να τον γλείφει
σαν δικό του σκυλάκι.

Τώρα ο Μπάφι είναι μόνος
κι η καρδιά του στην μέση,
έχει μείνει ένας πόνος
στου Τασούλη την θέση.

Ούτε τρώει ούτε παίζει
κάθεται σε μιαν άκρη
και κοιτά το τραπέζι
το θολό απ’ το δάκρυ...

"Από κάτω κοιμόταν"
σκέφτεται για τον Τάσο.
"Θα τον δω πάλι όταν
κάποια μέρα γεράσω".

Φεύγει, πάει στην βεράντα
τον πλακώνει μια θλίψη,
το ένστικτο που για πάντα
του 'χει πει πως θα λείψει.

Στον παράδεισο ο Τάσος
τρώει κρέας με πιλάφι –
δεν θα πάει με θράσος
να του κλέψει ο Μπάφι.

Μα τον έχει στη σκέψη
και γεμίζει με λύπη:
"Δε θα πάει να του κλέψει... "
Αχ, πολύ που του λείπει!


Κώστας Σφενδουράκης