Αδηφάγος πανσέληνος

                      στον Γιώργο και στον Άρη

Αυτά τ' αστέρια εκεί πάνω
τώρα που' χει πανσέληνο
θα μαγειρέψω, θα τα κάνω
με μαϊντανό και σέλινο.

Και τ' άνθη τούτα μες στο βάζο
- ρομαντισμός και φούμαρα! -
μες στο τσιμπούκι μου τα βάζω...
θα πέθαινα αν δεν φούμαρα.

Καταραμένη φτώχεια, σκρόφα
την χάσαμε την ποίηση...
Του στομαχιού εκποίηση.

Τώρα θα ανάψω αυτή τη στόφα...
O mama mia romantica...
Λουκάνικα πικάντικα !


Κώστας Σφενδουράκης

Ρακούν το εκλεκτό

                              στην Ολυμπία Γιαννικάκη

Μέσα σ' αυτό το καθεστώς,

σ' αυτό το λόμπι

βρίσκεται ο Άρχων καθιστός

πάνω στα ζόμπι.

Εκείνα σκούζουνε, πονούν

κι αυτός γελάει...

Παίρνει αγκαλιά ένα ρακούν

που 'χε στο πλάι.

Πάντοτε όταν ξενυχτά

του λέει δυο λόγια...

Βαριέται όλο ουρλιαχτά

και μοιρολόγια.

" Αγαπημένο, λατρευτό,

γλυκό μικρό μου

έχω κι εν' άλλο εαυτό

φόβου και τρόμου.

Εσύ όμως δεν θα τον γευτείς,

δεν είναι ανάγκη !

Μονάχα αυτοί, γονυπετείς,

οι ουρακοτάγκοι.

Εγώ έχω ευγενική καρδιά,

καρδιά μονάρχη,

μα όποιος μου κάνει τη λαδιά

παύει να υπάρχει.

Κι όποιος υπάρχει, όπως αυτοί,

απλά υπομένει.

Όλοι θα ζουν... 'Όμως σκυφτοί

και κολασμένοι! ".   

Κώστας Σφενδουράκης

Βράχος ΝΑΚΟ

Δεν είναι ο πόθος μας αυτός,
ετούτη η γη είναι ξένη...
Είναι ο άλλος μας εαυτός
με σύμβαση ορισμένη.

Θα 'ρθει μια μέρα και θα πεις:
" Πώς πέρασαν τα χρόνια;!
Μία ζωή "της προκοπής"
με καθαρά σεντόνια...

Κι όμως δεν μπόρεσα να ζω
στιγμούλες ευτυχίας
στο κόσμο τούτο το χαζό
χάρη μιας συμμαχίας...

Συμμάχησα με τα φθηνά
αισθήματα του κόσμου
για να καλύψω τα κενά...
δεν είμαι όμως δικός μου".

Μα όταν το πεις κοίτα μπροστά,
σε κείνο παραδώσου
με μάτια, ερωτικά, κλειστά
φίλησε το όνειρό σου !


Κώστας Σφενδουράκης

Εκπλήρωση πόθου

Το σπίτι με παράθυρα δυο μάτια
την θάλασσα να βλέπουν - πάντα είναι ανοιχτά.
Τα σώψυχά του όμορφα δωμάτια
μέσα όποιος μπει γοητεύεται, γλεντάει, ξενυχτά.

Το σπίτι αυτό μιλάει με το φεγγάρι...
Γνωρίζει κάθε αστέρι, ερμηνεύει τους καιρούς.
Το δέντρο απ' έξω ένα προσκυνητάρι
που όποιος ανέβει βλέπει πέρα βράχους ιερούς.

Το σπίτι αυτό το πόθησε η Ειρήνη...
Το καλοκαίρι απλώνει την καρδιά της στην αυλή.
Η θάλασσα μ' αγάπη θα την πλύνει,
ο ήλιος την φωτίζει μοιάζει κόκκινο γυαλί...

Και τότε η Ειρήνη θα πετάξει
πάνω απ' αυτόν το κόσμο, πέρα από τη συννεφιά.
Το σπίτι... η Ειρήνη... όλα εντάξει !
Μια εικόνα ζωοδόχος, μία θεία ζωγραφιά.


Κώστας Σφενδουράκης

Φλόγα πορτοκαλιού

Δυο φαναράκια από φλούδα ώριμου πορτοκαλιού
πίνω ρακί, για τα καλά έχει σουρουπώσει.
Κοιτώ τα σύννεφα, διακρίνω τη σκιά ενός πουλιού...
Θα 'ναι η ψυχή μου που 'χει γίνει άλλη τόση!

Μέσα ο Γκάμπριελ θα φτιάχνει τους χοχλιούς μπουμπουριστούς
και τα γατάκια μαζευτήκανε στην πόρτα.
Όταν ο άνθρωπος γεμίσει απ' τους καρπούς του τους μεστούς
φυτρώνουν έξω απ' την καρδιά του τ' άγρια χόρτα.

Τώρα που νύχτωσε και φάγαμε, μιλώ στον ουρανό:
" Άραγε κάπου να υπάρχει λίγη αγάπη; "
Μου απαντά και το κεφάλι καταφατικά κουνώ...
" Θα έχει σίγουρα στου Γκάμπριελ το ντουλάπι " .

-------------------------------------------------------------

Του Ξένιου Δία γίνεται

                                   στον Θανάση Αθανάσιο

" Εδώ είναι η γη των ολίγων,
η θάλασσα των εκλεκτών !
Ετούτο το γένος προσφύγων
θα ρίξουμε μέσα, πλαγκτόν.

Εδώ φίλε είναι Ελλάδα,
γι' αυτό να προσέχεις τι λες !
Θα ρίξουμε μες στο Καιάδα
τις μη καθώς πρέπει φυλές"...

Και έλεγε κι έλεγε ο Σταύρος
τα μάτια εκτοξεύαν οργή
αμήχανα κοίταζε ο μαύρος
με οίκτο μαζί και στοργή.

Κοιτώντας μαζεύει τον πάγκο
δεν παύει να χαμογελά
στον περαστικό σαλτιμπάγκο
που μόνος του παραμιλά...

Τι νόημα έχει να κάτσει
να ακούει λογύδρια ες ες ;
σε λίγο θα σκάσουν κι οι μπάτσοι...
σε εκτέλεση ο " Ξένιος Ζευς " !


Κώστας Σφενδουράκης

Πάψετε πια

Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του κινδύνου,
τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε,
κι αφήστε το πηδάλιο στις τρικυμίας τα χέρια!
Το πιο φριχτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε!

Τι; Πάλι να γυρίσουμε στην βαρετήν Ιθάκη,
στις μίζερες τις έγνοιες μας και τις φτηνές χαρές μας,
και στην πιστή τη σύντροφο, που σαν ιστόν αράχνης
ύφαινε την αγάπη της γύρω από τη ζωή μας;

Πάλι να ξέρουμε από πριν το αύριο τι θάναι
και να μη νοιώθουμε καμμιά λαχτάρα ν’ ανατέλλει;
Πάλι σαν τους ανήλιαστους καρπούς, που μαραζώνουν
και πέφτουν σάπιοι καταγής, να μοιάζουν τα όνειρά μας;

Η τόλμη αφού μας έλλειψε – και θα μας λείπει πάντα! -
να βγούμε μόνοι απ’τη στενή και τη στρωτή μας κοίτη,
κ’ ελεύθεροι, σαν άνθρωποι στη χαραυγή του κόσμου,
τους άγνωστους να πάρουμε και τους μεγάλους δρόμους

μ’ανάλαφρη περπατησιά σαν του πουλιού στο χώμα
και την ψυχή μας ριγηλή σα φυλλωσιά στην αύρα,
τουλάχιστο ας μη χάσουμε την ευκαιρία τώρα
το παίγνιο να γίνουμε των άγριων των κυμάτων -

κι όπου το φέρει! Ως πλόκαμοι μπορούν να μας τραβήξουν
τα κύματα της θάλασσας τα σκοτεινά τα βύθη,
μα και μπορούν στη φόρα τους να μας σηκώσουν τόσο
ψηλα, που με το μέτωπο ν’αγγίξουμε τ’ αστέρια!


Κώστας Ουράνης

Ε 2

Μες στον υγρό βυθό θα μπω
μέσα στην πίστη του Ρεμπώ.
Έρωτας είναι, είναι βυθός
ένας αιώνιος ανθός.

Υπνωτισμένος τον ρουφώ...
Από ένα πέταλο κρυφό
βγαίνει τραντάζεται ο χυμός
της ηδονής γλυκός θυμός.

Τώρα διατάζει: " Έλα πιες" !
" Ναι, θα σε πιω, μα πόσο καις" !
" Τόσο που ετούτη τη νυχτιά
γίνεσαι ολόκληρος φωτιά" !



Κώστας Σφενδουράκης

Απάτριδες σήμερα

Ήμαστε άλλοι
Θα είμαστε άλλοι

Η ιστορία γράφεται
Η ζωή βιώνεται

Δεν είναι τα χώματα
Οι κορυφογραμμές
Τα νησιά
Η θάλασσα

Είναι τα θέλω μας
Το εμείς είναι
Ασύνορα σύνορα
Ημιπερατές μεμβράνες
Είναι η ώσμωση
Του πηλού
Tων αστεριών
Του σιταριού
Του έρωτα.

Γιώργος Πρίμπας