Ποιητικό αίτιο

Σαν Αφγανός του εβδομήντα,
κάπου κει γύρω στα εξήντα,
έφτιαξε μπλογκ για να πηδήσει,
γράφοντας ποιήματα εν στύσει.
Όμως δεν έβρισκε κοπέλα
και άρχισε τα σύρε κι έλα
σ' άλλους ποιητάδες διαδικτύου,
με στυλ μουσάτου και αστείου.
Σαν κάτοχος μιας τέτοιας μούρης
έψαχνε τα κονέ ο λιγούρης
κι όπου πετύχαινε γυναίκα,
της έβαζε με τόνο δέκα.
Ίσως καμιά να του καθόταν...
Γινόταν τούρκος όμως όταν
κάθε μια ντίβα απ' το σινάφι
τον άφηνε πάνω στο ράφι.
Έτσι λοιπόν αποφασίζει,
μέσα απ' τους άντρες που γνωρίζει,
να κάνει φίλους-βρε τον ψεύτη-
στα θηλυκά τους να τη πέφτει.
Απ' τη λιγούρα του για αιδοίο
το πρόσωπό του έγινε δύο,
το 'να το κρύβει μες στην τέχνη,
εκείνο που βρωμά και ζέχνει.
Και γράφει -τάχα μου- με λύπη
"με ενοχλεί που ο άλλος λείπει"...
Αμ δε! Εκεί είναι και ο άλλος
ο αληθινός, γλίτσης μεγάλος!
Είναι από κείνους τους γαμάτους,
που σκέφτονται με τα απαυτά τους...
Μα εγώ τον βλέπω κάθε μέρα,
να κάνει στα δικά μου αέρα.


Κώστας Σφενδουράκης