Ήμουνα χθες στου συνδικάτου την πορεία:
απέναντι καθόμουνα, σ’ ένα παγκάκι,
έκανε κρύο – είχα γίνει σαν παγάκι –
μα αξίζει ο αγώνας την ταλαιπωρία.
Είχε ρυθμό η διαδήλωση, κρατούσα τέμπο
κοιτάζοντας τ’ αγωνιζόμενο τ’ ασκέρι
και το κρατούσα με τ’ αριστερό μου χέρι
γιατί με τ’ άλλο έτρωγα τον πασατέμπο.
Μετείχα στην διαδήλωση από κει με πάθος
– τι δίκαιος και διεκδικητικός ο αγώνας! –
όμως μου πιάστηκε ο αριστερός αγκώνας
κι έτρεμε απ’ την παγωνιά η κάτω γνάθος.
Τυχαίο;... Όχι! Με καλούσε το καθήκον
να συνεχίσω τον αγώνα μου κατ’ οίκον!
Κώστας Σφενδουράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου