Αριστερή μπαλάντα

Μοιάζουν να 'ναι για τον κόσμο μάλλον προβληματισμένα
το 'να πόδι στην Ευρώπη τ' άλλο αλλού κι ισορροπούνε
κι αν δεν έχουνε ιδέες, όταν πιάσουνε την πένα
τον μικρό τους Τσε, τον Τσίπρα, τι τους είπε θα σκεφτούνε.
Τον φοβούνται κιόλας μήπως νοιώσει ότι τον απειλούνε
γιατί βγάζει απ' τη σκακιέρα όλα τα άχρηστα τα πιόνια
όμως βλέπει τους δικούς του σαν αδέλφια, κείνους που 'ναι
τα παιδιά των εργολάβων, μαυραγοριτών τα εγγόνια.

Να κι αυτοί της Παπαρήγα λίγο τα 'χουνε χαμένα
το δρεπάνι έχουνε πιάσει απ' την άλλη, θα κοπούνε
θα κοπούν και στο λαιμό τους που το βάλανε καδένα
κι όταν τους κουκουλοφόρους κοπανάνε όπου βρούνε
απαγγέλουνε τον Ρίτσο,Θεοδωράκη τραγουδούνε
και τους ραίνει η Αλέκα με του Στάλιν την κολώνια...
πάντα βλέπει τους δικούς της σαν αδέλφια, κείνους που 'ναι
τα παιδιά των εργολάβων, μαυραγοριτών τα εγγόνια.

Να κι οι σκόρπιοι, τον Αλέκο θέλανε κι έγιναν ένα
μ' έναν πόθο: με τους άλλους στη Βουλή να ενωθούνε.
Βλέπουνε τον Αλαβάνο να μιλάει στον Αντένα
ν' αναπτύσσει θεωρίες που πρώτη φορά ακούνε
τι πειράζει αν δεν γουστάρουν, τι πειράζει αν διαφωνούνε;
μήπως νιώθουνε κι ανάξιοι να του δέσουν τα κορδόνια;
μήπως βλέπουν τους δικούς του σαν αδέλφια, κείνους που 'ναι
τα παιδιά των εργολάβων, μαυραγοριτών τα εγγόνια;

Ολοι τσούρμο της κουλτούρας και του μόχθου τραγουδούνε
με την ποίηση, την τέχνη, με πανό και με καδρόνια
όλοι βλέπουν τους δικούς τους στον καθρέφτη, κείνους που 'ναι
τα παιδιά των εργολάβων, μαυραγοριτών τα εγγόνια.


Κώστας Σφενδουράκης