Συγχώρεσέ με φίλε μου γι’ αυτό που θα σου πω.
Δεν σου ’γραφα τώρα καιρό, ήθελα να ’μαι μόνος∙
ίσως που δεν αντέχω πια τον χώρο τον κλειστό,
ίσως το άνοστο φαΐ ή της ζωής ο χρόνος.
Στον κήπο ετούτο εδώ που ζω τον ζωολογικό
θλίβομαι, είναι η θλίψη μου τρομακτική αλλ’ όμως
νοιώθω ένα συναίσθημα στοργής στο παιδικό
βλέμμα που λάμπει από χαρά και μου περνά ο τρόμος...
Ελπίζω φίλε μου εσύ να είσαι πιο καλά
γιατί είσαι νέος και γυρνάς τώρα τον κόσμο όλο,
μα ο δαμαστής – μου είχες πει – δεν σήκωνε πολλά
είναι κακούργος στην ψυχή μ’ αποκοτιά και δόλο.
Δουλεύεις μου ’πες – σ’ έβαλε – ακόμα πιο πολύ,
μέθη των εξουσιαστών είναι στην ιστορία
την εξουσία να βγάζουνε φορώντας μια στολή
μόνο σε ανυπεράσπιστα που πιάνουνε θηρία.
Οι άνθρωποι πολλές φορές νοιώθουν σημαντικοί
με μια καρέκλα, μια στολή και βούρδουλα στο χέρι
κι αν και εγώ δεν άλλαξα σ’ αυτή τη φυλακή
βλέπω μια κάποια αλλαγή στων δεσμωτών τ’ ασκέρι:
μοιάζουνε σαν αιχμάλωτοι τον τελευταίο καιρό,
έχουνε χάσει απ’ τη ματιά της δύναμης τη λάμψη,
γεμάτοι είναι της ζωής προβλήματα θαρρώ
αυτά τους μαστιγώνουνε, αυτά τους έχουν κάμψει.
Ζούγκλα απ’ αυτή χειρότερη δεν πρόκειται να δω,
ο αέρας είναι από καπνό και θάνατο ένα μείγμα,
σε ανήλεα χέρια πέσαμε και άδικα εδώ
ελεύθεροι, αποκτήσαμε του σκλάβου πια το στίγμα...
Όμως μ’ ελπίδα φίλε μου το γράμμα μου αυτό
θέλω να κλείσω λέγοντας θα ’ρθει ο καιρός ετούτος
στη ζούγκλα να επιστρέψουμε, πιστεύω είναι γραφτό
και θα ’ναι εκείνη η στιγμή ο πιο μεγάλος πλούτος.
Δεν είναι άνθρωποι εκεί δεν έχει ούτε κλουβιά,
θα αλληλοαγαπιώμαστε σε λευτεριάς αέρα,
τη λευτεριά αυτή αδερφέ κράτα μες στην καρδιά,
να ξέρεις θα ’ρθει δεν αργεί η ευλογημένη μέρα...
CARTA DE UN LEÓN A OTRO του Chico Novarro
Από μετάφραση της Alba Lisett Ruiz
Εμμετροποίηση: Κώστας Σφενδουράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου