Την θέλω γυμνή την ψυχή
μα εκείνη με θέλει ντυμένο
και κάθε που βγάζω ιαχή
αυτή την μετράει σαν αίνο.
Το πνεύμα το θέλω πουλί
εκείνο με θέλει για σκλάβο
καράβι του, δίχως βουλή
για πάντα δεμένο με κάβο.
Η σάρκα μου μια μηχανή
εν μέσω αοράτων ιμάντων
τα λάθη μου εδάφη αχανή
κι αρχή είν' ο θάνατος πάντων.
Ψυχή, σάρκα, πνεύμα• καρδιά
δεν μ' έχει αγαπήσει κανένα
μα εσύ φοράς ρούχα φαρδιά
αν θέλεις, χωράνε κι εμένα...
Κώστας Σφενδουράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου