Άνθρωποι και ποντίκια

Συνωστισμός επικρατεί στη διμοιρία -

μια νυχτερίδα απ’ το παράθυρό μας μπήκε

κι όλος ο λόχος μαζεμένος, τη χαζεύει,

λες και δεν έχουν ξαναδεί πουλί ποτέ τους

(και τι πουλί; Ένα ποντίκι με φτερά,

σαν όλ’ αυτά που σουλατσάρουν στην κουζίνα,

στις αποθήκες κι όπου μένει φαγητό -

τρώνε συνέχεια μπας και βγάλουνε φτερά

και μας αφήσουνε και φύγουν κάποια μέρα.

Μα τα ποντίκια είναι ποντίκια ό,τι κι αν φάνε,

πουλιά δε γίνονται, κι ας βγάλουν και φτερά…)

Στην αγκαλιά μου κελαηδάει ένα πουλάκι,

φωλιά-αγκαλιά, φιλί-πουλί κι ας μην πετάει.

Παναγιώτης Πάκος