Σαν παραμύθι

Μέσα σε δάση απέραντα
με δέντρα σαν θηρία
κάπου στης γης τα πέρατα
γεννιέται μια ιστορία.
Εκεί όσοι υπήρχανε
χιλιάδες πριν αιώνες
δε γνώριζαν δεν είχανε
νόμους ούτε κανόνες.
Μια ιστορία αληθινή
μα μοιάζει παραμύθι
την εποχή τη λίθινη
που υπήρχαν άλλα ήθη.
Ζούσε ένας γίγαντας που λες
ανάμεσα στα ζώα
μακριά απ’ ανθρώπινες φυλές
καρδιά παιδιού αθώα.
Είχε ένα σπίτι στο βουνό
τεράστιο από κοτρώνες
που έφτανε ως τον ουρανό
να βγάζει τους χειμώνες.
Μια ιδέα πράγματι σοφή
σκοπός του είχε γίνει
για να μαζεύει την τροφή
ποτέ να μην ξεμείνει.
Για μια αποθήκη κόπιαζε
μερόνυχτα με πίστη
κι έγινε τόση πο’ μοιαζε
τεράστιου ουρανοξύστη.
Από μακριά το κοίταζαν
οι άνθρωποι ετούτο
το κτίριο και είκαζαν
πως μέσα θα ‘χει πλούτο...
Κι ας το κρατούσε μυστικό
αυτοί έχουν τόσους τρόπους!...
Εξάπτει το δελεαστικό
τη σκέψη στους ανθρώπους.
Είχε μαζέψει μέσα μια
μεγάλη περιουσία
τροφή να βγάλει τη χρονιά
κι ότι άλλο είχε αξία.
Το έμαθαν και σκέφτηκαν
στα μέρη του να τρέξουν
κι έτσι τον επισκέφτηκαν
με στόχο να τον κλέψουν.
Οταν τους είδε από μακριά
με όπλα ήταν ζωσμένοι
κι η αγαθή του η καρδιά
έτρεμε φοβισμένη.
Τον πιάσανε και ουρλιάζανε
τον κάνανε κομμάτια
άγρια θηρία μοιάζανε
στα άδολά του μάτια.
Κι όταν τελειώσαν ο αρχηγός
λέει στο γιό του : «Γιέ μου
πάρε του γίγαντα το βιός
σαν λάφυρο πολέμου».
Πάει ο γίγαντας λοιπόν
δεν έκανε απογόνους
χάθηκε εκεί στο παρελθόν
πριν χίλιους μύριους χρόνους.
Μα είμαστε εμείς απόγονοι
εκείνων των ανθρώπων
όχι βεβαίως πρωτόγονοι
μα κληρονόμοι τρόπων.
Με ίδιο τρόπο εκφράζουμε
τη ζήλια και τον φθόνο
για λίγα δεν διστάζουμε
διαπράττουμε και φόνο.
Ιδιος ο τρόπος αρπαγής
και κάθε μίσους πράξη
η ανθρωπότητα επί γης
ποτέ δεν θα αλλάξει.


Κώστας Σφενδουράκης