«Θέλουν να σας κάνουν καλά. Αλλοίμονο, εκεί φτάνει ο παραλογισμός των λογικών. Καλά, δηλαδή να γυρίσετε πίσω, έξω στην τέφρινη πραγματικότητα, να ξαναδήτε πίσω με την κρίσι του ακέραιου μυαλού την πιο αβάσταχτη, την πιο αρμολογημένη αλλόφρονη λογική της ζωής που σκοτώνει την ανθρώπινη καρδιά. [...] Μα τι θα βάλετε στη θέση του οράματος εσείς οι λογικοί; [...] Καλοπροαίρετοι γιατροί μου, αν επιμένετε να με γιατρέψετε από κάτι, γιατρέψτε με από την λογική».

Ρώμος Φιλύρας από το δρομοκαΐτειο

Η μισή Ρίτα έπεσε στο μπάρ

Μεσάνυχτα ματωμένα στάζουν σαν υγρασία
σ' αυτήν την γενέθλια κωμόπολη
ποντάροντας τον εαυτό μου σ' αυτό εδώ το μπαρ
... του ερέβους.

Νιώθω σαν μόλις να δολοφόνησα
την σιωπή μου γράφοντας
από μνήμης τσαλακωμένες σημειώσεις κρατώντας
κι ύστερα κι άλλες
κι άλλες
και όλες μαζί για πέταμα.

Στα μάτια ενός σκύλου η πραγματικότητα
είναι λιγότερο πραγματική από κάθε
τι άλλο υπάρχει σ' ένα κεφάλι
ανοιγμένο σαν καρπούζι.

Απ' την σκισμένη αφίσα στο μπαρ
η μισή Ρίτα έπεσε
η άλλη μισή με κοιτά
με μισό μάτι.

Ει Ρίτα κερνάω σαμπάνια
θα κάνουμε και κόκα αν το θες
κάνε μου παρέα σήμερα
που βρέχει κίτρινα φώτα
στη λεωφόρο
που βρέχει δάκρυα στα μάτια του σκύλου
που του σκοτώσανε τα παιδιά του.

Φέρε και τη Ρόμι μαζί
θα περάσουμε φίνα οι τρεις μας
μια κίτρινη τρύπα η ψυχή σου
που με ρουφάει.
Πυκνές γάζες αυτή η τρέλα πού έρχεται σε δόσεις
κι άλλοτε με μιας δριμύ χαλάζι στα κεραμίδια πέφτει
κομμένα γάντια στους κροτάφους αυτή η νύχτα μάτια μου
ζεστές παραισθήσεις απ' το φούρνο μικροκυμάτων
του μυαλού σου
και τα όνειρα που ακουμπούν στο αλκοόλ

το ξέρω Ρίτα σε ξέρω και με ξέρεις καλά
όταν σβήνουν τα φώτα λευκές αράχνες
τα μάτια σου
τα συντριπτικά σου δάχτυλα με καθήλωσαν
στη γωνιά της νύχτας χωρίς νύχτα
στραγγαλίζοντας μ' ένα μαξιλάρι
την κραυγή του κενού σου.

Σε είδα στο Χάρλεμ προχθές παρέα
με κάτι μαύρους να προσπαθείς
να ψωνίσεις την ζωή που έχασες
να ψάχνεις τη μάνα σου στα σκουπίδια
της έβδομης λεωφόρου και τις στρατιές
των ανδρών που γεράσανε περιμένοντας
ένα ψεύτικο νεύμα σου.

Πολύ κοινή κατάντησες κούκλα μου
μαγειρεύεις με ποδιά και ρόλει
και τα παιδιά σου περιμένεις στη στάση
του λεωφορείου να γυρίσουν απ'το σχολείο
κι ύστερα το βράδυ στην τηλεόραση να σας πεί
παραμύθια ο μπαμπάς
και φιλί στο μάγουλο και καληνύχτα.

Ρίτα γάμησε τα μωρό μου
καλπάζει ο θάνατος στις ενδορφίνες
του μυαλού σου
αυτή η ζωή ελάχιστη ζωή έχει μέσα της
ειν' τα σκαλιά απλά μιας σκάλας που
όλο κατεβαίνει και κάπου ξαφνικά
σπασμένο σκαλοπάτι.

Έλα κι έχω κλείσει δωμάτιο για μας
για μια νύχτα μόνο
στο intercontinental της κόλασης
έχει την καλύτερη θέα από δω
ο παραδεισένιος κόσμος των αστών...
 
Βαλάντης Βορδός

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου