Εγώ, Αυτός κι η Μύγα

Μονάχος στο δωμάτιο, χαμένος μες στις σκέψεις...
Τον εαυτό μου, ο εαυτός μου πρήζει:
" Ποιο θάνατο θ' αφουγκραστείς και πώς θα ζωντανέψεις!
Άλλος για σένα πάντα αποφασίζει..."

Εκτός από τον εαυτό, μια μύγα μ' ενοχλούσε
και βούιζε στ' αυτιά μου όλο γκρίνια:
" Ανάξια με θεωρείς - αδίκως - εσύ που 'σαι
Χωμένος στης σκατοζωής την φτήνια.

Και τώρα έχεις μοναχά εμένα για παρέα,
για ζεστασιά, μια βρώμικη βελέντζα.
Ποια, απ' όλα αυτά, που έχασες - να βρεις - ήταν μοιραία...
Μια απάντηση ζητάς απ' την πασιέντζα."

Τον εαυτό μου ξέχασα, ακούγοντας τη μύγα,
της τράπουλας της δείχνω όλη τη γκάμα.
Τις λέω πως, το θάνατο τον ονομάζω ρήγα
και τη ζωή θα εκπροσωπεί η ντάμα.

Χωρίς να δει, τα δυο χαρτιά, ανάποδα, ξαπλώνω.
Δικαίωμα, η απόφαση, της μύγας.
Πάνω στο τραπουλόχαρτο, που στάθηκε, τη λιώνω.
Δικαίως! Το γυρνώ, να 'τος ο ρήγας!

Ωραίο παιχνίδι, εαυτέ...Θα παίξω και μαζί σου.
Στο χέρι σου, αν θα ξέρεις, που 'ναι η ντάμα.
Δεν πρόσεχε την τράπουλα η μύγα - αυτό θυμήσου...,
αν θες να πορευόμαστε αντάμα.


Κώστας Σφενδουράκης