Απέχω τόσο λίγο

Το σπίτι μου είν' άδειο, πάντα σκοτεινό -
η πόρτα μου κλειστή, πώς θα ξεφύγω;
Απ’ τον φεγγίτη πως θα δω τον ουρανό;
Απέχω τόσο λίγο...

Βρίσκονται πλάι μου του κόσμου οι θησαυροί,
μα χάνονται, την πόρτα σαν ανοίγω.
Και πού να βρίσκεται το μαγικό κλειδί;
Κι απέχω τόσο λίγο...

Μες το τηλέφωνο ακούω κάποιες φωνές
και το καλώδιο νευρικά τυλίγω.
Πώς να προκύψει ένα νόημα διαυγές;
Μ' απέχω τόσο λίγο...

Με βασανίζουν όσα μοιάζανε γι’ απλά
και μ’ αναγκάζουν κάποτε να φύγω.
Πότε θα γίνουνε τα πράγματ’ ομαλά;
Κι απέχω τόσο λίγο...

Τρέχω και φαίνεται μπροστά ο τερματισμός.
Τους διώκτες μου, την ήττα θ’ αποφύγω;
Μακρύς και δύσκολος ο δρόμος, μ' ανοικτός -
απέχω τόσο λίγο...

Απέχω τόσο λίγο κι όλο προσπαθώ -
μου λείπει ένας ακόμη καταλύτης.
Της μοίρας πάντοτε να σπάσω αποζητώ
την παγερή σιωπή της.


Σοφία Κολοτούρου