Δεν είμαι άνθρωπος, είμαι ρομπότ, είμαι υπάλληλος.
Σε ένα σύστημα ανθρωποφάγο ο πλέον κατάλληλος
κάθομαι γράφω μηχανικά, ανούσια πράγματα,
αλλα προσέχω να κάνω ευδιάκριτα κι ωραία γράμματα.
Βάζω σε τάξη, τακτοποιώ όλα τα αρχεία
κι ύστερα διάλλειμα ένα εικοσάλεπτο∙ τι ευτυχία!
Σχολάω στις πέντε, είναι σαφές το πρόγραμμα μου,
έχω μητρώο είναι ασήμαντο το όνομά μου.
Ισως δουλέψω και κάποιες ώρες υπερωρία
και κάνω χάρες στον προϊστάμενο όχι αγγαρεία.
Κάθε πρωϊ ένα καφέ όπως τον πίνει,
με ευνοεί και μου χει πλήρη εμπιστοσύνη.
Mε εμπιστεύεται, όταν στους άλλους δεν λέει αλήθεια
και το γνωρίζω∙ είναι προσόν μου η εχεμυθεία.
Σπίτι γυρίζω και πάντα σκέφτομαι μετά το δείπνο
«αύριο δουλειά πρέπει να πέσω νωρίς για ύπνο».
Είμαι υπάλληλος αυτό μονάχα κι όταν πεθάνω
σε μιά ταφόπλακα με ωραία γράμματα κάποιος επάνω
το όνομά και όχι αριθμό μητρώου θα γράψει
και θα’ ναι αυτό ίσως το μόνο που θα’ χει αλλάξει.


Κώστας Σφενδουράκης