Μαύρισε το ασημένιο το φεγγάρι
Στη θάλασσα το χάδι του είναι γκρι.
Σ'ένα παραθυράκι στο πατάρι
στέκονται,το κοιτάνε δυο νεκροί...
Οι καύτρες των τσιγάρων τους σαν φάροι.
Σκέφτονται ότι θα θέλανε να ζήσουν.
Ο ένας λέει στον άλλον νοερά
"δεν είσαι αυτό που θα'θελα να ήσουν",
κοιτώντας τον με οίκτο,τρυφερά.
Ίσως μπορούν τα μάτια να τον πείσουν.
Τώρα θα μείνουν στο πατάρι μόνοι.
Το ξέρουν,δεν θ'αλλάξει η εποχή,
μα ο ήχος των κυμάτων αφιόνι,
παραίσθηση που τη ζωή ηχεί.
Σε λίγο θα'πρεπε να ξημερώνει.
Όλα περνούν,δεν μένουνε για πάντα.
Παν τα τσιγάρα,έσβησαν κι αυτά.
Πρόσκαιρα τα όνειρα και τα κουμάντα,
πάγωσαν και τα δάκρυα τα καυτά.
Ίσως να μείνει μόνο αυτή η μπαλάντα...
Κώστας Σφενδουράκης
