Κορμιά χαμένα και κυρτά
σαλεύουνε σε υγρά υπόγεια
εκεί που ο χρόνος σταματά
εκεί που δεν χωράνε λόγια.
Κάθε κορμί και μιας γωνιάς
ο στριμωγμένος ιδιοκτήτης
υπό αίρεση της γειτονιάς
η υπομονή και η ανοχή της.
Τα μάτια πάνω κοφτερά
λεπίδια όταν τους κοιτάνε
τα πληγωμένα τους φτερά
τους κόβουνε να μη πετάνε.
Αλλάζουν τόπους συνεχώς
ψάχνοντας φως ή ένα σημάδι
γι’ αυτούς ο κόσμος δυστυχώς
είν’ ο προάγγελος του Άδη.
Άπατρεις μιας ζωής μικρής
τους ξεγελά ότι θα τους δώσει
μα πριν λαλήσει ο αλέκτωρ τρις
η ίδια η ζωή θα τους προδώσει.
Κώστας Σφενδουράκης
