«Θέλουν να σας κάνουν καλά. Αλλοίμονο, εκεί φτάνει ο παραλογισμός των λογικών. Καλά, δηλαδή να γυρίσετε πίσω, έξω στην τέφρινη πραγματικότητα, να ξαναδήτε πίσω με την κρίσι του ακέραιου μυαλού την πιο αβάσταχτη, την πιο αρμολογημένη αλλόφρονη λογική της ζωής που σκοτώνει την ανθρώπινη καρδιά. [...] Μα τι θα βάλετε στη θέση του οράματος εσείς οι λογικοί; [...] Καλοπροαίρετοι γιατροί μου, αν επιμένετε να με γιατρέψετε από κάτι, γιατρέψτε με από την λογική».

Ρώμος Φιλύρας από το δρομοκαΐτειο

Πορτρέτο

Το κρανίο αδειανό
οι οφθαλμοί είναι μεστοί
απληστία κενό
μια εικόνα πλαστή.

Στο κορμί το γυμνό
που κινεί μια κλωστή
υλικό ταπεινό
μαριονέτα σωστή.

Σάπιου κόσμου πιστός
προσκυνάει μα δεν
κι ας νομίζει ότι ζει...

Δεν το ξέρει, φτυστός
είναι με το μηδέν
κι η ψυχή του μαζί.


Κώστας Σφενδουράκης
~

6 σχόλια:

  1. Ανώνυμος24 Οκτωβρίου 2011 στις 4:29 μ.μ.

    Εξαιρετικό το ποίημα! Μ π ρ ά β Ο !
    Αφήνω δύο του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου.



    Ερείπιο απ' τα ναρκωτικά του ήλιου έρχεσαι
    ν' αποτελειώσεις την παλιά συνομιλία
    να με ξεπλύνεις απ' την περασμένη άνοιξη

    Κατεδαφίζονται τα καλοκαίρια στη σειρά
    όσο παλιώνω
    ****

    Κι αν είσαι άνθρωπος κι αν είσαι εργοστάσιο
    κι αν είσαι μια ξανθή μοντέρνα πόλη

    Είσαι για μένα κούραση το βράδυ
    μια μηχανή που σώπασε
    μια ετοιμόρροπη φωνή

    Είσαι η στάμνα μου για ένα καλοκαίρι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κώστας Σφενδουράκης27 Οκτωβρίου 2011 στις 8:35 μ.μ.

    ευχαριστώ :) αγαπημένος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος27 Οκτωβρίου 2011 στις 9:16 μ.μ.

    Τότε μου επιτρέπεις να αφήσω άλλα δύο δικά του για εσένα; :)

    Στ' ακρογιάλια



    Γυρνάς ξανά στα μέρη που σε άλλαξαν

    Φτωχά τα καφενεία δε σε ξεδιψούν
    τώρα που μόνος σου συναίνεσες στη συμφορά
    και η θάλασσα λαμποκοπά και τα χωριά ερήμωσαν

    Πού να τον ψάχνεις στ' ακρογιάλια ή στο βυθό
    πού να 'βρεις το ξανθό του το κουφάρι

    Αποχαιρετισμός



    Συναντηθήκαμε αργά το απόγευμα κάπου προς τον παλιό
    σταθμό. Φυσούσε από το πρωί κι η θάλασσα ήταν
    έρημη στα καφενεία και στα τραμ της αφετηρίας

    Κοιτούσα τα χέρια του που έσφιγγαν ήρεμα, με κρυφή συγ-
    κατάθεση, τα δικά μου. Μες στο σακίδιο ήταν όλος
    ο κόσμος του - πουλόβερ, βιβλία, γράμματα... Ε-
    πρεπε να 'ρχονταν τα πράγματα αλλιώς, μα το θε-
    λήσαμε τάχα

    Αχρωμο φως, μια Κυριακή φθινοπωριάτικη, καμιά ελπίδα.
    Μικρά ταξίδια στις ακτές, όλα χαλάσανε. Θεέ μου,
    τόση ερημιά

    Εβρεχε στην επιστροφή και ο αυτοκινητόδρομος γέμισε
    φωτεινά σήματα, πικρά ολομόναχα φώτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος27 Οκτωβρίου 2011 στις 9:34 μ.μ.

    Και αυτό της Τζόυς Μάνσουρ αφιερωμένο... ( Αν καταχράστηκα την φιλόξενη σελίδα σου, συγνώμη )

    Καλεσέ με να περάσω μεσα στο στόμα σου τη νύχτα,
    διηγήσου μου των ποταμών τα νιάτα
    πίεσε τη γλώσσα σου πάνω στο γυάλινό μου μάτι
    δως μου τροφό την κνήμη σου.
    Ύστερα ας κοιμηθούμε του αδελφού μου αδέλφι
    μια και πεθαίνουν τα φιλιά μας
    πιο γρήγορα απ΄ την νύχτα

    ¨¨**¨¨

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φάουστ27 Οκτωβρίου 2011 στις 10:09 μ.μ.

    Φιλε Κωστα γυριζοντας απο ενα μακρυ ταξειδι με περιμεναν διαφορες εκπληξεις και μια απο αυτες τουτο εδω το ποιημα.
    Χαιρομαι που γραφεις. Που σε τοσο δυσκολες εποχες υπαρχουν ποιητες οπως εσυ που προαγουν τα συναισθηματα την ευαισθησια αλλα και την τεχνη της ποιησης.
    Υπεροχα και τα ποιηματα από τον ανωνυμο/η.
    Καλο βραδυ και ελπιζω να τα λεμε συχνοτερα πια. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κώστας Σφενδουράκης28 Οκτωβρίου 2011 στις 4:45 μ.μ.

    το ελπίζω κι εγώ φάουστ...σημαντική η γνώμη σου, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. ναι, πολύ ωραία τα ποιήματα του ανώνυμου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)