Καθὼς

Πορεύεται
ἡ ἀκινησία στὴ δύση της
Ἡ σελήνη καθώς, σ’ ἀνατολή,
πορεύεται.

Γεννιέται
ἡ σύζευξη στὸ στίχο της
Τὸ πόνημα καθώς, μ’ ὠδίνες,
γεννιέται.

Πίνεται
ἡ μέθη στὴν ὑγειά της
Ὁ οἶνος καθώς, ἐν εὐθυμίᾳ,
πίνεται.

Πάλλεται
ἡ ψυχὴ στὴ λύτρωσή της
Τὸ κορμὶ καθώς, ἀπὸ ἔρωτα,
πάλλεται.

Φύεται
ἡ ζωὴ στὸν κύκλο της
Ὁ σπόρος καθώς, στὸν ὑφήλιο κόσμο,
φύεται.

Καίγεται
ἡ μετάβασή μας στὸ ἐπερχόμενο
Τὸ κυπαρίσσι καθώς, μὲ πρόθεση,
καίγεται.

Μετουσιώνεται
ἡ γραφὴ σὲ ἄκουσμα
Ὁ πιανίστας καθώς, σὲ δημιουργό,
μετουσιώνεται.

Δίνεται
χῶρος στὴν ἐλπίδα
Ἡ ἀγάπη καθώς, ἀν-ανερμάτιστα
δίνεται.

Προτάσσεται
ἡ ἀντίθεση στὴν ἐξ-ουσία
Ὁ πόθος καθώς, γιὰ ζωή,
προτάσσεται.

Φυλάσσεται
ἀπέθαντη ἡ μνήμη τῶν στιγμῶν
Ἕνα γράμμα καθώς, μὲ ἱερότητα,
φυλάσσεται.

Διαμορφώνεται
στὸ νοῦ τὸ ποίημα
Ἡ ἐντύπωσή του καθώς, ἀπὸ τὴ φαντασία,
διαμορφώνεται.

Ἀποδομεῖται
τὸ ἀν-αυθύπαρκτο τοῦ κόσμου
Τὸ σκοπούμενο καθώς, ἐντός μου,
ἀποδομεῖται.

Κρούεται
τὸ χοροστάσι ἐν χορῷ
Τὸ ταμποῦρο καθώς, μὲ ρυθμὸ καὶ πάθος,
κρούεται.

Ξεβράζεται
τὸ ποίημα στὸ χαρτὶ
Τὸ ἐκτὸς καθώς, ἀπὸ ἐντός,
ξεβράζεται.

Τρέφεται
ὁ λύκος ἀπὸ τὸ ζαρκάδι
Ἕνα ὄρνιο καθώς, ἀπὸ πτῶμα λύκου,
τρέφεται.

Παίζεται
τὸ παιχνίδι στὶς ματιὲς
Τοῦ ἔρωτα καθώς, τὸ ποθούμενο,
παίζεται.

Ἐκλέγεται
τῶν ἀποφάσεων ἡ ἐλεημοσύνη
Τῶν κοινῶν καθώς, ἡ ἀντιπροσώπευση,
ἐκλέγεται.

Χάνεται
τῶν ἐπιμέρους ἡ ζωὴ
Στὴν οἴησή του καθώς, ὁ ἄνθρωπος,
χάνεται.

Προσεγγίζεται
τὸ γίγνεσθαι τοῦ κόσμου
Ἀπὸ τὴ φαντασία καθώς, ὁ λόγος,
προσεγγίζεται.

Διαβρέχεται
τοῦ ἀγρότη τὸ μειδίαμα
Τῆς γῆς καθώς, τὸ χῶμα,
διαβρέχεται.

Ὑποδύεται
ἑαυτοὺς κι ἑαυτὸν
Τὸ ρόλο του καθώς, ὁ ἠθοποιός,
ὑποδύεται.

Διασχίζεται
ἀπὸ μιὰ ἔξαρση ζωῆς
Ἡ ἔρημος καθώς, ἀπὸ τὸν ποταμό,
διασχίζεται.

Ἀγγίζεται
τῶν αἰσθήσεων τὸ ξύπνημα
Τῆς ἐρωμένης καθώς, τὸ κορμί,
ἀγγίζεται.

Ἀκούγεται
μιᾶς κιθάρας ἡ μελωδία
Μιᾶς μπαλάντας καθώς, τὸ ἱστόρημα,
ἀκούγεται.


Γιώργος Πρίμπας