Περσόνα

Ετούτη η περσόνα με το ρούχο το πρόστυχο με φοβίζει

έχει λεκέδες επικίνδυνους, φυλάξου,διαχέονται με σκοπιμότητα,

θέλει με τούτο το προσωπείο το δήθεν διστακτικό να αλλάξει την ροή στα πράγματα,

η ζωή τρέχει έξω απ το σπίτι

ψάχνει στα σκουπίδια να βρεί για σύντροφο,

ψάχνει να βρεί ένα τρυφερό λιβάδι να βοσκήσει.

Κι εσύ ξέχασες τα σανατόρια,

τα ιδρύματα που έκρυβαν πόνο και αγωνία,

τώρα αντίκρυ στέκεις από τον θάνατο των απολαύσεων της σκέψης,

στο μυαλό σου μόνο η επιβίωση, μοιάζει σαν αγέλη παρασυρμένη από το αίμα,

διψασμένη και ανήλιαγη,

πιό άγρια στην όψη από τους δράκους,

μείνε δίπλα μου,

μίλα μου μια γλώσσα που χορεύουν τα ανθρώπινα όντα,

παρέσυρε με πάλι στο ξέφωτο,

δεν ζητώ τίποτε άλλο από το να μην ξεχάσουμε να μιλάμε

να νοιώθουμε τα πράγματα πέραν του φυσικού τέλους.

Η περσόνα φορά βρακί μεταξένιο μαύρο

ίπταται με γενναίες δόσεις σε ιντερλούδιο παρανοικό,

στο ιππευτήριο της εκπαιδεύονται ερπετά αλαζονικά και πομπώδη.

Ιόχρους ο λοφίσκος τρέμει από τα δηλητήρια

σκαλίζει τις ήττες μας τις παλιές και ξύνει τις επιφάνειες,

μην χάσουμε την ευγένεια που βλέπουμε τον βίο μας

την αίσθηση που χρειάζεται να υπάρχει για να ακούμε τον κόσμο γύρω μας,

μικρόκοσμοι ανιχνεύουν τον ένα.

Ο ομηρικός ιππέας τώρα ας φωνάξει,

πρώτος να μπει με κρεσέντο πλάγιο, ο απολιθωμένος κήπος ξυπνάει και φοράει άλλα μάτια,

μην ξεχνάς να μιλάς,

μίλα μου να κάνουμε τον φόβο μας ορμητήριο όπου μαύρα πουλιά θα τον καταπιούν αμάσητο...

Σε περιμένω στην άκρη ενός γυαλισμένου δρόμου,

λάμπει από ασπίδες ασημένιες έτοιμες,

οι δικές σου δαγκάνες μέσα στις δικές μου όμορφα πιασμένες...


Πόπη Συνοδινού