Άτιτλο του Βαλάντη Βορδού

Σπασμένα ποτά,σπασμένα μπουκάλια

στις άκρες των ματιών μου ακροβατούν

σπασμένη η πρέζα των ονείρων,μου

'χει κάνει τις φλέβες μπουρδέλο

που μπαινοβγαίνουν φτηνές γυναίκες

όλο απόγνωση γιατί ίσως έχασαν αυτό

που ποτέ δεν τους δόθηκε,γιατί

ίσως πέρασε πολύς καιρός που

κάποτε αγαπήθηκαν,που είχαν κάτι

να κρατηθούν και ας ήταν ένα σύννεφο

με παντελόνια ή χωρίς.

Σπασμένα ποιήματα

μέσα σ'άλλα ποιήματα,σκόρπιες λέξεις

χωρίς συνοχή

έχω τελειώσει ήδη,απ'το βρεγμένο ταβάνι

χαζεύω την αράχνη,υπάρχει μια διαφορά μεταξύ μας

εγώ δεν υφαίνω τίποτα εδώ και καιρό,

η έλξη των ετερωνύμων μ'έχει κάνει

να την συμπαθώ

έτσι που αν δεν την δω μια μέρα

νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι,

οι λέξεις σκέφτομαι,τα παιδιά

με τα κάρβουνα στα μάτια,τα λόγια,

τα άλογα,τα μαύρα κατσίκια του μυαλού μου,

τα λογάκια τα χαριτωμένα

και τ'άλλα τα βαρύγδουπα σαν πόρτα κάστρου

των ποιητών

εγώ θα επιμένω να μπαίνω απ'το παράθυρο

για να σας στη σπάω

γιατί δεν είμαι ποιητής.

Στο άγονο τοπίο του 11 σωτηρίου εν χριστώ έτους

σαν δορυφόρος που έσπασε και έπεσε

ριγμένος στην αχαρτογράφητη έρημο της οδύνης είμαι

φωτογραφίζοντας το κενό στη λεωφόρο των ποιητών

που αγάπησα.

Γιατί γυρίζοντας μια στιγμή το βλέμμα πίσω

από 'κει που επιστρέφω

βλέπω αστέρια πεταμένα

πάνω σε σκουριασμένες λαμαρίνες...


Βαλάντης Βορδός