Η πλάνη

Μια παρεϊτσα τα παιδιά τα κουτσολένε
μοιάζει πως είναι τελικά η ζωή ωραία
τη μια γελάνε του σκασμού την άλλη κλαίνε
από χαρά κι από συγκίνηση η παρέα.

Και λέει ο Νίκος με τον τρύπιο του το σκούφο
που τον μοστράρει λες και ειν’ από μετάξι
«μένα μου φτάνουνε παιδιά τα λίγα που 'χω∙
μ’ αυτά ειμ’ εντάξει μάγκες μου είμαι εντάξει!».

Και συμφωνώντας συμπληρώνει ο Θανάσης :
«μου αρκεί λίγο φαΐ και λίγο να φουμάρω∙
μη δίνουμε στη φτώχεια πια τέτοιες διαστάσεις...
μήπως υπάρχει ρε παιδιά κάνα τσιγάρο;».

«Που να βρεθεί;» του απαντάει ο Βαγγέλης
«και να το κόψεις τώρα είναι ευκαιρία...
ούτε να φάμε έχουμε μα τι τα θέλεις...
αρκεί που έχουμε παιδιά ελευθερία».

«Ναι το πιστεύω» παραδέχεται κι ο Νίκος
«είμαστε μια χαρά νομίζω τώρα παίδες
που απολαμβάνουμε έτσι τη ζωή ή μήπως
να λείπανε και τούτες δω οι χειροπέδες;!».


Κώστας Σφενδουράκης