Μανδραγόρας

Μας φίλησε έναν-έναν.

Πάτησε στο αύριο και πήρε αντίστροφα τη ζωή.

……………………………………………………………………

Μόλις το τραίνο βγήκε απ’ το σταθμό,

ακούμπησε στο τζάμι,

φόρεσε γυαλιά τη βροχή κι όλο έγραφε…

Πρωί και τα χωριά - με κόκκινες ουρές κυλούν στις ράγες

και μακριά μια θάλασσα απ’ το μέλλον αχνοφέγγει.

Έχει ήδη πεθάνει μέσα της – η μην κι εκεί γεννήθηκε?…

«ότι εισήλθοσαν ύδατα έως της ψυχής μου»…

-Αν οι Κένταυροι φοβούνταν την φωτιά πως δίδασκαν ημίθεους?

Θα αγοράσει το γεφύρι του Ντε Κίρικο και θα μάθει.

Από τη κορφή της πέτρας οι ασφόδελοι είναι ευανάγνωστοι.

Τα μυστικά είναι κρυμμένα στα μούσκλια.

Τα μυστικά –σκορπιοί κάτω από υγρές πέτρες

που χύνουν φαρμάκι και κραυγές αν τα ενοχλήσεις , μόνον…

Του ’χε πει η μάνα του το γήτεμα, μα το ‘χασε μαζί με το σπίτι του πρώτου του έρωτα.

Ξανά δεν το θυμήθηκε. Πορεύτηκε χωρίς, όπως όλοι….

Ο ήλιος ανεβαίνει, μαζί και το τραίνο.

Ήλιος ή πέτρα?

Ποτέ δεν είχε δίλημμα αφού από πάντα γνώριζε πως έχει πεθάνει στο νερό.

Όπως από πάντα προσευχόταν στον Τροπαιοφόρο

- ακόμα κι όταν έψαχνε το δράκο Του σε άλλη εικόνα -

του Αϊ Δημήτρη στη Θεσσαλονίκη.

Μέχρι τότε είχε σχέσεις μόνο με αγίες-πάντα γυναίκες.

Οι άγιοι, έδειχναν το δρόμο σε σφαγμένους άντρες

στη Μικρά Ασία.

Άντρες που δεν γνώρισε παρά μέσα στα όνειρα.

Ο Γιάννης, ο Κυριάκος, ο άλλος Γιάννης, ο Ζάχος γεννήθηκαν αλλού,

όμως μαζί έδεσαν κλωστές και κούρσεψαν μαζί τη νιότη.

Τώρα το ξέρει: κανένα πλιάτσικο δεν γίνεται βιός.

Χαμογελάει: αυτοί οι πειρατές, στήσανε περι-ουσία…

Σουρουπώνει και βλέπει στο τζάμι τα δέντρα που φυτρώνουν γύρω απ’ το καπέλο του.

Είναι δέντρα με διπλή ρίζα σαν του μανδραγόρα, μια καρφωμένη στη καρδιά και την άλλη στη θάλασσα.

-Λες αυτό να τον σκοτώσει στο τέλος? «…να ‘χε η νοσταλγία σώμα…»

Βλέπει τον κόκκινο λεκέ να απλώνει στο πουκάμισο….

Μασκοφόροι απ’ τα πλούσια καρναβάλια της Βενετιάς και της Σμύρνης συνάζονται στην άκρη του βαγονιού.

Βγαίνουν από το όνειρο του αδελφού που πνίγηκε στη κούνια απ΄ το βήχα και

«..αλλ’ έσωσας εκ των αναγκών την ψυχήν μου» διαλύονται στο σφύριγμα του τραίνου

– ή μήπως στις καμπάνες της Αγίας Φωτεινής?

Αλήθεια τότε την είδε για πρώτη φορά?

Φορούσε τακούνια ή μόνο μεγάλα θλιμμένα μάτια?

Γιατί δεν τη θυμάται?

Έφτασε δειλινό κι ακόμα βρέχει. Ακουμπάει το βλέμμα στα στάχυα και βυθίζεται στο σώμα της.

Κολυμπάει ως τη καρδιά της και γεννιέται με ένα χτύπο…

Μαρία την έλεγαν και…θυμάται ξανά…

Οι τροχοί τον κοιμίζουν.

Πόσων αιώνων γίνεται αύριο? Πόσες γυναίκες με αγάπη του θρέψαν την σοφία?

Τώρα σωπαίνει με δύναμη.

Ένα τσιγάρο στα δάκτυλα αγρυπνά δίπλα σε λέξεις- νυχτερινό φορτίο σε γκαζάδικο αρόδο στον Πειραιά.

Να προλάβει πριν η κόκκινη γεωγραφία απλωθεί στο γιλέκο…

Νυχτώνει…

Στις ράγες η γη, αιώνων ζωή και τα αστέρια προγράφουν την άφιξη και την αυγή.

Δίπλα στο σταθμό θυμάται τους αγίους της γενέθλιας μέρας:

Ιωαννίκιος, όσιος – Νίκανδρος και Ερμαίος, ιερομάρτυρες.

Δεν προλαβαίνει να ανάψει κερί.

…Έχει να φυτέψει το κτήμα στα δέντρα που φύτρωσαν στο καπέλο του,

να ταχυδρομήσει μια κάρτα ,

να ξηλώσει τα πουλιά απ’ τα ρούχα και να ταΐσει τις γάτες,

να δοκιμάσει το νιο κρασί για να ποτίσει τα γραπτά του

και να κατέβει στο πηγάδι της αυλής για να σώσει το δίχρονο αγόρι

που κολυμπάει εκεί κρυμμένο απ’ τα χρόνια της φωτιάς,

ταϊσμένο από αλλόθρησκα χέρια

«ότι έπ’ εμέ ήλπισε και ρύσσομαι αυτόν, σκεπάσω αυτόν, ότι έγνω το όνομά μου»


Άννα Παυλίδου