Καβαλάρης της νύχτας με πάθος καλπάζει
στ’ άλογο του σε μια
σιωπηλή ερημιά
κι ο ουρανός το φεγγάρι λαμπρό ξεσκεπάζει
της σκιάς τη φυγή
τότε απλώνει στη γη.
Και τον σέρνει η σκιά σε απάτητα μέρη,
δίχως επιστροφή
και σε κάθε στροφή
νέο δρόμο του δείχνει από πάνω ένα αστέρι
με ορίζοντα αγνό
ν’ ακουμπά ουρανό.
Κι όταν θέλει πια λίγο για να ξημερώσει
η σκιά του φορά
μεταξένια φτερά
και νοεί τη στιγμή, δεν αργεί να τ’ απλώσει
κι όταν πάνω πετά
τ’ άλογό του κοιτά,
που καλπάζει μονάχο και μ’ αγάπη του γνέφει
τη χαρά της φυγής
στην αρχή της αυγής...
καβαλάρης της νύχτας καλπάζει στα νέφη
τ’ άλογό του δε ζει
θα το πήρε μαζί.
Κώστας Σφενδουράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου