Από χρόνο μου λείπεις

Από χρόνο μου λείπεις... Καθώς το σπίτι που γεννήθηκα ήρθε
να γίνει από τόπος χρόνος της μνήμης, μια προσπάθεια να
κρατηθούν οι λεπτομέρειες από λέξεις γιατί τα πράγματα δεν
υπάρχουν πια, ήρθαν άλλα πράγματα και κατοίκησαν το
παλίμψηστο, η διφθέρα της αφής σκεπάστηκε κι αποκάτω
κυλάνε εικόνες πένθους επ' ελπίδι εκφράσεως. Το μου λείπεις
ήταν για μένα από χώρο και από απόσταση. Ήταν μέσα στην
παρηγορία μιας επανάληψης στο χρόνο. Κάτι σχεδόν
καθησυχαστικό. Και ξαφνικά μου ήρθε ο χρόνος... Από χρόνο
μου λείπεις και πέφτω μέσα στην απαρηγορησία. Γιατί σε
παίρνει μαζί του το ανεπανάληπτο της στιγμής και σε
μεταφέρει στις τελετές του ξανακερδισμένου χρόνου...
Ο τόπος και η απόσταση που μου λείπεις κυλάει στο πένθος του
χρόνου και γίνεται ένα ρευστό. Οι στιγμές που μου λείπεις θα
εξαγοραστούν μόνο στον κόπο του συμβολικού. Και μέχρι να
συμβεί αυτό θα παραμένουν ανεξαγόραστες, στιγμές
δηλητηριασμένες από αυτό το πικρό του μου λείπεις... Από
χρόνο μου λείπεις και η στιγμή που μου λείπεις έρχεται να
στοιχηθεί δίπλα σε όλες εκείνες τις στιγμές που εκφράζει ένα
μου λείπεις... Από χρόνο μου λείπεις και πέφτω πάλι σ' εκείνο
το πριν από τις λέξεις απαρηγόρητο. Πάντα κάτι μικρότερο
πάντα από μου λείπεις και πουθενά έξω από λέξεις.


Γιώργος Μίχος