Κανείς ποιητής δεν γράφει ήθος στα κοινά σήμερα. Τα
μεταδικτατορικά αφηγήματα περί ποιητικής και πολιτικής ηθικής,
βρήκαν την εκπλήρωσή τους σε κάποιες εξαγορές του αριστερού
παρελθόντος από την κλεπτοκρατία, που κουρέλιασε κάθε ήθος,
μετατρέποντας τον ποιητή σε δευτέρας κατηγορίας κλεπταποδόχο και
τζουτζέ, με τη σιωπηλή αποδοχή μιας αριστεράς που συνοδοιπορούσε
με την κλεπτοκρατία. Πρώην τραπεζικοί υπάλληλοι με κομμένα τα
φτερά τους στο ευρωπαικό γήπεδο, με φιλάρεσκη υποταγή στον
ακαδημαϊσμό των δεξιών καταβολών τους, δεν μπορούν να κρύψουν
τις οικονομικές αποβλέψεις των επιλογών τους συν το θέαμα. Μια
κοινωνία μετρίων τιμωρούσε επαρκώς το γεγονός ότι της ξέφυγαν
δύο Νόμπελ. Από εκεί και πέρα η ποίηση μπήκε στο μηχανισμό της
εξάρθρωσης της ποιότητας με την ποσότητα, συμπλέοντας με τα
φωτεινά μηδενικά που εξέθρεψε και επέβαλε ο βαλκάνιος περονισμός
που κατέλαβε το κράτος. Η ποίηση πια στη δημόσια σύγκρουσή της
με την εξουσία, είναι ακκίσματα γεροντοκόρης με πολύ εσώρουχο που
τραβάει το ηδονοβλεπτικό της δημοσιότητας. Αυτό δεν σημαίνει
διόλου ότι δεν υπάρχουν ποιητές που με προσωπικά έξοδα ανέλαβαν
το πρόταγμα του ήθους. Η κοινωνία αντίστοιχα ανέλαβε το πρόταγμα
της λήθης. Αφού κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες, οι ποιητές
έγιναν μάζα. Δεν χρειάζεται πάρα μια μικρή συμφωνία από
δημοσιογράφους του πολιτιστικού φάσματος με σταλινικές οπτασίες
και σκοτεινών υποκειμένων του χώρου των εκδόσεων να θεσμίσουμε
την ύπαρξη αυτής της μάζας, σαν μιας ακόμη συντεχνίας δικαιούχων,
με ποιά αόριστη αναπηρία άραγε, σε λιτανείες στην πρωτεύουσα. Δεν
έχει σημασία, αν εξευγενίζοντας την πρόφαση, αναλάβει κανείς την
παιγνιώδη κατάθλιψη που έχουν οι μαζώξεις των ποετάστρων, όπου
οι αναγνώστες βλέπουν στα μάτια των ακροατών το μίσος που
προκαλεί ο αποκλεισμός από τη δημοσιότητα, αφού και οι ακροατές
το πάνε το γράμμα τους, γράφουν κι αυτοί. Δεν έχει ακόμα σημασία
ούτε να αρνηθείς γιατί ποιός νοιάζεται για το τι κάνουν οι ποιητές.
Έχει σημασία όμως να ξέρεις ότι κάποιοι από τους διοργανωτές, πριν
καιρό, διοργάνωναν στα κρυφά ανθολογίες όπου το συμμετέχον
ψώνιο θα ανθολογείτο αντί 90 ευρώ. Και είναι αυτοί οι ίδιοι που ίσως
επαναφέρουν την πρόταση για μιαν ανθολογία λιτανευόντων
ποιητών. Γιατί το ήθος της εποχής εξακολουθεί από αδράνεια να
είναι το ταμείο. Οπότε στη λιτανεία των ποιητών, εμείς άλλο δεν
έχουμε παρά να καθήσουμε παράμερα, να τους βλέπουμε όπως
εποχούνται στην Ιστορία με άλφα κεφαλαίο, και να τους χαρίσουμε
τη λιτανεία του μάγκα. Είναι το μόνο σοβαρό που στοχεύει αυτό το
κείμενο.
Γιώργος Μίχος
μεταδικτατορικά αφηγήματα περί ποιητικής και πολιτικής ηθικής,
βρήκαν την εκπλήρωσή τους σε κάποιες εξαγορές του αριστερού
παρελθόντος από την κλεπτοκρατία, που κουρέλιασε κάθε ήθος,
μετατρέποντας τον ποιητή σε δευτέρας κατηγορίας κλεπταποδόχο και
τζουτζέ, με τη σιωπηλή αποδοχή μιας αριστεράς που συνοδοιπορούσε
με την κλεπτοκρατία. Πρώην τραπεζικοί υπάλληλοι με κομμένα τα
φτερά τους στο ευρωπαικό γήπεδο, με φιλάρεσκη υποταγή στον
ακαδημαϊσμό των δεξιών καταβολών τους, δεν μπορούν να κρύψουν
τις οικονομικές αποβλέψεις των επιλογών τους συν το θέαμα. Μια
κοινωνία μετρίων τιμωρούσε επαρκώς το γεγονός ότι της ξέφυγαν
δύο Νόμπελ. Από εκεί και πέρα η ποίηση μπήκε στο μηχανισμό της
εξάρθρωσης της ποιότητας με την ποσότητα, συμπλέοντας με τα
φωτεινά μηδενικά που εξέθρεψε και επέβαλε ο βαλκάνιος περονισμός
που κατέλαβε το κράτος. Η ποίηση πια στη δημόσια σύγκρουσή της
με την εξουσία, είναι ακκίσματα γεροντοκόρης με πολύ εσώρουχο που
τραβάει το ηδονοβλεπτικό της δημοσιότητας. Αυτό δεν σημαίνει
διόλου ότι δεν υπάρχουν ποιητές που με προσωπικά έξοδα ανέλαβαν
το πρόταγμα του ήθους. Η κοινωνία αντίστοιχα ανέλαβε το πρόταγμα
της λήθης. Αφού κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες, οι ποιητές
έγιναν μάζα. Δεν χρειάζεται πάρα μια μικρή συμφωνία από
δημοσιογράφους του πολιτιστικού φάσματος με σταλινικές οπτασίες
και σκοτεινών υποκειμένων του χώρου των εκδόσεων να θεσμίσουμε
την ύπαρξη αυτής της μάζας, σαν μιας ακόμη συντεχνίας δικαιούχων,
με ποιά αόριστη αναπηρία άραγε, σε λιτανείες στην πρωτεύουσα. Δεν
έχει σημασία, αν εξευγενίζοντας την πρόφαση, αναλάβει κανείς την
παιγνιώδη κατάθλιψη που έχουν οι μαζώξεις των ποετάστρων, όπου
οι αναγνώστες βλέπουν στα μάτια των ακροατών το μίσος που
προκαλεί ο αποκλεισμός από τη δημοσιότητα, αφού και οι ακροατές
το πάνε το γράμμα τους, γράφουν κι αυτοί. Δεν έχει ακόμα σημασία
ούτε να αρνηθείς γιατί ποιός νοιάζεται για το τι κάνουν οι ποιητές.
Έχει σημασία όμως να ξέρεις ότι κάποιοι από τους διοργανωτές, πριν
καιρό, διοργάνωναν στα κρυφά ανθολογίες όπου το συμμετέχον
ψώνιο θα ανθολογείτο αντί 90 ευρώ. Και είναι αυτοί οι ίδιοι που ίσως
επαναφέρουν την πρόταση για μιαν ανθολογία λιτανευόντων
ποιητών. Γιατί το ήθος της εποχής εξακολουθεί από αδράνεια να
είναι το ταμείο. Οπότε στη λιτανεία των ποιητών, εμείς άλλο δεν
έχουμε παρά να καθήσουμε παράμερα, να τους βλέπουμε όπως
εποχούνται στην Ιστορία με άλφα κεφαλαίο, και να τους χαρίσουμε
τη λιτανεία του μάγκα. Είναι το μόνο σοβαρό που στοχεύει αυτό το
κείμενο.
Γιώργος Μίχος
Εντάξει, γκλιν-γκλον, δεν ξέρω, δεν έχω παρευρεθεί σε τέτοιες μαζο..μαζώξεις για να ξέρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που θέλω να προτείνω με έναυσμα αυτό το κείμενο είναι πως αν έχει κανείς κάποιον καλό στίχο για την κοινωνία μας σήμερα μπορεί πολύ απλά να κατέβει στο κέντρο και να τον γράψει χορταστικά στους έρημους τοίχους. έναν στίχο όπως πχ, -λέω τώρα έναν δικό μου-:
"Αυνανίζομαι με τη λόγχη του αγνώστου στρατιώτη"
Ούτε είναι γραφικό ή λαϊκό, να δοκιμάσει κανείς το κοινό πηγαίνοντας με μια μικροφωνική ,πχ στο Μοναστιράκι, για απαγγελίες.
Το μόνο σίγουρο είναι πως η -αληθινή- ποίηση είναι ο αντίποδας της σοουμπιζ και καλό θα ήταν να λάβει τον ζωτικό της χώρο που μοιάζει να μην υπάρχει σήμερα ή σα να μην ξέρει κανένας που πραγματικά είναι. η άποψη βέβαια πως είναι στον δρόμο έχει μια βάση, κάπως αβάσημη βέβαια γιατί κατα πόσων μπορεί ο δρόμος να είναι βάση...
Για την μάζα που περιγράφεται, η θεωρία του κενού στην αστροφυσική ίσως βοηθήσει όσους δεν κάνουν ακόμη κομποστοποίηση και έχουν θέμα με την αποτέφρωση των νεκρών. Τι δλδ, έχασε η Βενετιά βελόνι και το ψάχνει στα άχυρα..
Επι της ουσίας
Χαιρετώ