Το όνειρο να! πραγματικότητες αλέθει
τον εαυτό του όπως απλά σκηνοθετεί
είναι η ψυχή μια ερωμένη του θετή
που έθεσε του ποτού μιας χίμαιρας η μέθη.
Στο πόνο θεία ανατριχίλα και κουράγιο
το άγγιγμά του σε χορό εκστατικό
μοιάζει μ' αυτόν τον χρόνο στον Τιτανικό
που ούτε μια σκέψη δεν υπήρχε για ναυάγιο.
Μα θα 'ρθει η ώρα ξαφνικά να την αφήσει
αφού τα μάτια της χαϊδέψει και τα αυτιά
κι ύστερα: " υπήρξε; ή παραίσθησης ψευτιά;
ή ένας έρωτας κενός και παρά φύση; ".
Τώρα καινούριο θα γνωρίσει εραστή
τον εφιάλτη που 'χει ήδη ετοιμαστεί...
Κώστας Σφενδουράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου