Το πιάνο

Μικρή μου σοράγια

σου είχα πει

ποτέ να μην εμπιστεύεσαι

είδωλο αιθέρα

ολόκληρη Τροία κατέστρεψε

εσύ θα γλίτωνες;

Tότε που τα ρυάκια των δακτύλων σου

-ατάιστα πλήκτρα του έαρος-

κλείστηκαν στα σπλάχνα του πιάνου

και τις φάλαγγες καπάκωσε ο σφυγμός του

το πιάνο έγινε ζέπελιν

πάνω από το αστρικό σου δωμάτιο.

Είμαστε σαν το λάδι με το νερό κάποτε

μιλάμε γλώσσες ακατάληπτες της ασυνεννοησίας

για να φεγγίζει λάθρα η σύνοψη:

όταν στο μυαλό δεν φροντίζουμε γαρίφαλα

ξεραίνονται καρφιά.

Ό, τι έχεις να κάνεις κάν’ το τώρα.

Εσύ μόνο μπορείς να δώσεις τον Μότσαρτ

στα δόντια του πιάνου.

Στο πιο γλυκό παιδί του κόσμου, την Αλεξάνδρα μου...

 


Χαριτίνη Ξύδη