Πρυμναία

Αφυδατώνοντας το θρήνο

αναθρώσκει κάποια φορά εξ αμελείας

η νοσταλγία μιας φτωχολογιάς

που ωφελήθηκε από το ακατόρθωτο.

Θα ήταν ο κήπος.

Θα ήταν το ψήλωμα πικρών δέντρων.

Θα ήταν το μίλημα των καρπών.

Μα είναι κατάπρυμνα που σκοτώθηκε

έτσι όπως τα νερά, έτσι όπως εσύ κι εγώ.

Μήτε οι εφτά σελίδες που έγραψε

μήτε οι μέρες της δημιουργίας.

Σπεύδουν ερμαφρόδιτα άστρα

στο σώμα τ' ουρανού.

Σπρώχνουν τα σύννεφα το καθάριο κάστρο

στα λόγια της περίπτωσής μας.

Όσα βγήκαν από την πείνα και τη δίψα

της Αποκάλυψης.

Επιδημία τα μαχαίρια.

Μας υποπτεύθηκε, γι' αυτό και μας καταδίωξε

ένα σμήνος μαύρων γλάρων

και περισσότερο επειδή

φουμάραμε το θρήνο χωρίς βοήθεια

από καταβολής θανάτου

μέχρι ν' αναληφθούμε.

 

 

Χαριτίνη Ξύδη