Αιμορραγών

Μου το διηγήθηκε κάποιος... ένας άνθρωπος χωρίς εθνικότητα, χωρίς χρώμα, χωρίς φύλο, χωρίς ιδεολογία, αλλά με ένα μόνο χαρακτηριστικό: μια καθαρή και άδολη καρδιά.

Περπατώντας αυτός ο άνθρωπος στην Πατησίων είδε έναν μαύρο πεσμένο στον δρόμο σε εμβρυακή στάση να ξερνάει αίμα από το στόμα του. Γύρω του διάφοροι -αδιάφοροι- περίεργοι για το θέαμα και από κάποια απόσταση. Ο άνθρωπος ο χωρίς εθνικότητα, χωρίς χρώμα, χωρίς φύλο, χωρίς ιδεολογία, με την καθαρή και άδολη καρδιά πήγε κοντά και αφού ρώτησε τους διάφορους γύρω γιατί δεν κάνουν κάτι, εισπράττoντας την σιωπή τους, πλησίασε τον μαύρο και τον άκουσε να επαναλαμβάνει συνεχώς μόνο την φράση "είμαι Έλληνας" και ύστερα αφού ξεπέρασε την απορία της επαναλαμβανόμενης φράσης του μαύρου, κάλεσε -έτσι απλά- ένα ασθενοφόρο. Δεν θα πω ότι του έσωσε την ζωή, θα πω όμως ότι ίσως έσωσε κι άλλες ζωές με αυτό το απλό τηλεφώνημα.

Όταν μου το διηγήθηκε ο άνθρωπος χωρίς εθνικότητα, χωρίς χρώμα, χωρίς φύλο, χωρίς ιδεολογία, με την καθαρή και άδολη καρδιά, με ρώτησε με αφέλεια μικρού παιδιού, γιατί ο μαύρος έλεγε συνέχεια άραγε την φράση "είμαι Έλληνας"; Δεν ήξερα τι να του απαντήσω γιατι αυτό που ένιωσα εκείνη τη στιγμή ήταν αγάπη και σεβασμό για αυτόν τον άνθρωπο κι έναν κρυφό πόθο να του μοιάσω, να γίνω κι εγώ χωρίς εθνικότητα, χωρίς χρώμα, χωρίς φύλο, χωρίς ιδεολογία, αλλά με καθαρή και άδολη καρδιά, έτσι δεν μπορούσα εκείνη τη στιγμή να σκεφτώ την απορία του.

Σ' αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο χαρίζω το παρακάτω...


"Είμαι Έλληνας" τον άκουγαν να λέει
το έσχατο αποκούμπι, αυτό το ψέμα
κοιτώντας απ' το στόμα του να ρέει
σε θρόμβους ασταμάτητα το αίμα.

"Είμαι Έλληνας... κι εγώ αυτού του τόπου
ένα κορμί, αξίζω μιαν ελπίδα
να, δείτε...", όμως τα ίχνη του ανθρώπου
γι' αυτούς τα 'χει σκεπάσει μαύρη φλοίδα.

"Είμαι Έλληνας" και μέσα του η σκέψη
βλαστήμαγε "κατάρα αυτή η φύση!"
τον πρόδιδε και ποιός να τον πιστέψει;...
περίμεναν να δουν αν θα ψοφήσει.

"Είμαι Έλληνας... αίμα να με καλύψεις
κόκκινο ντύσε όλο μου το δέρμα,
να αλλάξει", τον τρελάνανε οι τύψεις
που γέμισε κοιτάζοντας το τέρμα.

"Είμαι Έλληνας" τον άκουγαν οι άλλοι
κοιτώντας με αηδία τον αράπη
κι αυτός μέσα στο μαύρο του το χάλι
"είμαι Έλληνας"... καλούσε την αγάπη.


Κώστας Σφενδουράκης