Καλοσύνη ανατέλλει ο ουρανός
και οι άνθρωποι χαμογελάνε όλοι
με τον ήλιο, νάτος! λάμπει τόσο αγνός
κι αγκαλιές έχει γεμίσει όλη η πόλη.
Ξαναήρθανε οι μέρες οι παλιές
της γιαγιάς τα παραμύθια στα εγγόνια
στα μπαλκόνια οι χελιδονοφωλιές
να επιστρέψουν καρτερούν τα χελιδόνια.
Ευωδιάζει τόσο ωραία το γιασεμί
καλωσόρισμα του τόπου στον διαβάτη
και οι άνθρωποι ακέραιοι, με τιμή
μοιάζουν να 'ναι ο ένας τ' άλλου το κομμάτι.
Και τη νύχτα στ' ουρανού την ξαστεριά
κάθε σπίτι καθρεφτίζει κι ένα αστέρι
από ανάσες τρεμοπαίζουν τα κεριά
από όμορφα τραγούδια στο νυχτέρι...
Μα τι λέω; καίγομαι στον πυρετό
και κοιμάμαι κι είμαι ακόμα στ' όνειρό μου
να ξυπνήσω θα 'ναι μάλλον συνετό
και να υποδεχτώ την εποχή του τρόμου.
Κώστας Σφενδουράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου