Συγκατανεύω κάποτε και να μου λείπεις
σε ακόμη κάποια απογευματινά ξυπνήματα
που αποδίδονται αργά στο βράδυ
μιας αίσθησης ότι ο κόσμος γιορτινός προσπέρασε
κι έμεινα πίσω ενώπιος ενωπίω από στιγμή
που έχει γεύση από τον αληθινό μου θάνατο.
Dust in the wind, μητέρα,
all we are is dust in the wind.
Και με καμένα βλέφαρα στον υπολογιστή
κοιτάζω στην οθόνη μια φωτογραφία σαρωμένη
τα χωνεμένα πια στο χώμα μάτια σου δεκατριώ χρονώ
που όλο με σπρώχνουν έξω από τη μητρική που δώσαν γλώσσα.
Dust in the wind, μητέρα,
all we are is dust in the wind.
Λίγες ακόμη λέξεις απ’ της πιο βαθιάς αγάπης
που την ανάγκαζε το φως της μέρας σε σκληρότητα
έτσι όπως πίνει δάκρυα το χαρτί
και τα στεγνώνει και περνάμε χρεωμένοι λόγια ανείπωτα
και πάμε όπου ανήκουμε πηλός.
Μα θέλω αυτές τις λέξεις σαν οστά δακρύων
το στερεό υπόλειμμα ζωή να παίρνει
κάτω απ’ τα μάτια ενός αγνώστου πιο μακριά
κι απ’ το δικό μου πέρασμα του κόσμου.
Dust in the wind, μητέρα,
everything is just in the wind
Βασίλης Λαλιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου